Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Een blinde dromer en de stad van de doden; een land van glas en stemmen zonder context - het zijn de decorstukken en instrumenten waarmee de Zweedse elektroakoestische componist Åke Parmerud een viertal werken optrekt die zowel schatplichtig zijn aan Bernard Parmegiani als aan Olivier Messiaen.
Parmerud werkt site specific in geluid. Dat wil zeggen: zijn composities onderzoeken de klank van een plek uitentreuren. Details komen daarbij niet zelden onvermoed voor het voetlicht; ook de toonzettingen van de randen van het werkveld, vaak nauwelijks hoorbaar, of pas in botsing met andere geluiden, worden bestudeerd. En met dat laatste onderscheidt Parmerud zich nadrukkelijk van vele collega's: hij schetst niet, verkent niet, scheert niet langs. De Zweed pakt beet, zoomt in en luistert grondig.
De droom in de duisternis zit vol slaande deuren, lekkende kranen en kwinkelerende belletjes. De droom van een blinde man, inderdaad. En dat zou een ongemakkelijke litanie aan geluidjes kunnen zijn of juist een steriele staalkaart. Bij Parmerud krijgt juist het droomdeel van het stuk alle poëtische ruimte en zit je op het puntje van de stoel; vooral na een bijna stil deel middenin, waarna suggestie de overhand krijgt.
Parmerud ontlokt aan glas een intens spel met drone en kwetterende stemmen. Die laatste komen versneden terug in een compositie die zich als polyglot laat kennen. Of beter: die schier onmogelijk te vatten is; als een toren van Babel in muziek waar betekenis van woorden wordt losgelaten en de kenmerkende uitspraakeigenschappen van vele talen in een bijna gedecomponeerd werk als het ware explosief van elkaar wegschieten.
Muziek, herinnering, reflecties van de natuur in de concertzaal, im- en expressie, constructie versus deconstructies en dan vooral de ruimte die daartussen zou kunnen liggen, met of zonder context: Åke Parmerud deelt op in stukjes, legt die stuk voor stuk onder vergrootglas en microscoop en juist daardoor wijst hij de luisteraar op wat er in het rumoer van een drukke kroeg, het gekakel in een treinstation en overal eigenlijk te horen is, als je maar even net iets anders zou opletten.
http://www.kindamuzik.net/recensie/ke-parmerud/n-cropolis/26721/
Meer Åke Parmerud op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/ke-parmerud
Deel dit artikel: