Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
De Spaanse Armada was nogal een flop; de Engelsen en slecht weer lieten er niet veel van over. De Noorse variant die Keep Of Kalessin nu op deze kusten los laat heeft gelukkig slechts het ambitieniveau met de door Filips II uitgezonden variant gemeen.
Nou loopt de combinatie van metal met ambitie vaak op de kliffen der protserige bombast. Keep Of Kalessin-admiraal Obsidian C stuurt daar ook rakelings langs. Het geluid op Armada heeft de kitscherige hoogglans van Dimmu Borgir en zanger Thebon stopt graag een onsje meer theatraliteit in zijn voordracht.
Toch behaalt deze Armada uiteindelijk een glansrijke overwinning. De oorzaak? De continue stroom aan superriffs die Obsidian C produceert. Meestal zijn ze van de majestueuze blackmetalsoort, continu aanrollend en beukend op de fjorden als oceaangolven, maar in ‘Many Are We’ wordt heerlijk gethrashd en er is ook ruimte voor subtiliteiten, zoals de gezien het thema onvermijdelijke Spaanse gitaren in ‘The Black Uncharted’.
Waar het uiteindelijk op neerkomt is dat Keep Of Kalessin twee van de beste blackmetalplaten van vorig jaar combineert en er een laag hoogglans vernis over smeert. De overvloed aan gitaarideeën heeft Armada gemeen met Taakes Doedskvad, terwijl de theatrale zang en de door drummer Vyl tot krankzinnige hoogten opgedreven snelheden doen denken aan Hellfire van 1349. Dat laatste verband wordt nog sterker als je weet dat Vyls voorganger 1349/Satyricon-drummer Frost was.
De combinatie van brute kracht en verfijnde techniek op Armada heeft uiteindelijk meer weg van de huidige onverslaanbare Amerikaanse luchtmacht dan van die betreurenswaardige Spaanse vloot. Maar ja: Spaanse gitaren combineren nou eenmaal een stuk beter met metal dan banjo’s.
http://www.kindamuzik.net/recensie/keep-of-kalessin/armada/13109/
Meer Keep Of Kalessin op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/keep-of-kalessin
Deel dit artikel: