Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Noise die veel wegheeft van een kruising tussen 'De Schreeuw' van Munch en het masker uit Scream. Zeg maar gerust: noise waarvan je gezicht smelt. Een achterkamertje, en dan echt zo'n plek waarvan je je afvraagt waarom je ook alweer de deur opendeed en naar binnen stapte. Maar ja, het heeft ook wel iets van een zestiensterrencryptogram waar je bij wijze van spreken een half jaar je hoofd over breekt. En dat moet en zul je blijven doen, want het zal je toch niet gebeuren dat je het niet afkrijgt! Na drie keer een dikke minuut knars en piep als welkom, levert Kevin Drumm twee mokers om jezelf mee op de kop te beuken. Of je legt ze neer en doet er niks mee.
The Back Room intrigeert in brutale eenvoud. Eigenlijk zijn deze composities gewoonweg een staalkaart van de vele schakeringen grauw en grijs die analoge elektronische noise kan brengen. Maar dan! Drumm weet spanning in de exercities te leggen: licht om te zien en lucht om te ademen zorgen voor ruimte waarin op slag een interne en vooral muzikale logica tot leven lijkt te komen.
Maar is dat wel zo? Blijft Drumm wel bij lijken? Wordt het misschien niet daadwerkelijk een blijken? Deze verkenningen van de noise krijgen allengs een vorm waarin texturen de dienst uitmaken en de frasering van de erupties ijzingwekkend scherp wordt afgewisseld met stilte. Verrassend genoeg is naarheid nauwelijks te bekennen in de gebroken geluiden die Drumm aan zijn elektronica ontlokt.
IJle, zeer hoge tonen worden een leidraad en houvast, als een drone in en uit de verte. Apparaten huilen er tonen uit die krijsen als geknevelde katten of klinken als samples van vingernagels langs een schoolbord die op extreem volume door een brakke PA worden geduwd; plots jankt een elektrische gitaar Stephen O'Malley-achtig rond, alsof die in handen is gevallen van Jim O'Rourke - het kan verkeren. En toch: Drumm werkt met een beheerste toets, waarmee hij in de grootmeesterlijke traditie - met Marhaug en Merzbow als makkers - collages maakt als noise concrète. Juist daarin excelleren de lappen lawaai: van onontwarbare kluwen ontwikkelen ze zich tot een oplossing in geïmproviseerde esthetiek.
http://www.kindamuzik.net/recensie/kevin-drumm/the-back-room-4196/25716/
Meer Kevin Drumm op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/kevin-drumm
Deel dit artikel: