Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Er zijn duizenden redenen te bedenken om Kimya Dawson als een unieke zangeres te bestempelen. Dat zij twee plaatjes, My Cute Fiend Sweet Princess en Knock-Knock Who?, tegelijkertijd uitbrengt, die gezien de korte speellengte net zo goed op een enkele schijf passen, is er één van. Dat Dawson met haar schoolvriendjes, die zich De Bedorven Perziken noemen, de straten van New York onveilig maakt met zogeheten anti-folksongs, is nog een goede reden. Ook ken ik niet veel zangeressen die, met een soort van kinderlijke onschuld, zingen over poederbrieven, paarse konijnen en oude computerspelletjes. Evenzoveel redenen kan ik bedenken om Kimya Dawson gewoon het zoveelste straatzangeresje te noemen, dat volledig onopgemerkt haar liedteksten op een wc-rol schrijft en diepongelukkig in een achterafgelegen kroegje, ergens in een armoedige buitenwijk van Manhattan, haar misère bezingt.
Dawsons rammelmaatje uit The Moldy Peaches, Adam Green geheten, bracht onlangs zijn tweede plaat uit. Friends of Mine, één van betere popplaten van het afgelopen jaar, is een contradictie van Greens eerste soloplaat en het rammelende gitaargekeuvel dat eerder genoemde band brengt. Kimya Dawson, gaat echter gewoon vrolijk verder met tegendraadse en ongepolijste folksongs. Eigenlijk is de formule op My Cute Fiend Sweet Princess en Knock-Knock Who? vrijwel identiek aan de songs op I’m Sorry That Sometimes I’m Again. Het getingel op de akoestische gitaar wordt soms verstoord door kinderstemmen en enkele ondefinieerbare geluiden in de achtergrond, zoals eveneens het geval was op het charmante debuut. Leuk voor even, maar Dawson valt in de herhaling en na het debuut worden deze twee cd’s mij écht iets teveel van het goede.
http://www.kindamuzik.net/recensie/kimya-dawson/my-cute-fiend-sweet-princess-knock-knock-who/4667/
Meer Kimya Dawson op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/kimya-dawson
Deel dit artikel: