Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Dan is er dus echt een nieuw Kraftwerk-album. En ik denk dat iedereen bij het horen van het concept eerst een zekere teleurstelling moet hebben gevoeld. 'Tour de France', een single uit 1983, uitgewerkt tot een compleet album? Ergens hoopte je op een nieuw futuristisch statement, een concept dat ons in 40 minuten uitlegt waar het allemaal naar toe gaat de komende decennia. Overwin je die eerste teleurstelling dan kom je al snel tot de conclusie dat het om verschillende redenen eigenlijk niet een andere plaat kan zijn. Al sinds het verschijnen van de originele 'Tour de France'-single is door kernleden Ralf en Florian duidelijk gemaakt dat hun obsessie met wielrennen alles overweldigt; het liefst praten ze in interviews over niets anders. Die single had als concept iets onafs, een vreemde situatie voor zulke perfectionisten. Dus waarom niet afmaken wat je robotziel zo warmt, zeker als je bedenkt dat zoals zo vaak wordt gememoreerd, de rest van de wereld eindelijk je muziek universeel in praktijk heeft gebracht. Ik denk hier met name aan Arpanets Wireless Internet dat vorig jaar een puur kraftwerkiaanse plaat presenteerde: 21ste eeuwse electro rond het thema van technologie die onzichtbaar wordt.
Alleen Wireless Internet bezit een duistere toon die Kraftwerk sinds Radioactivity (1975) niet meer kent. Kraftwerk was sindsdien altijd idealistisch, hoopvol, kinderlijk naïef haast. Tour de France Soundtracks is daarop geen uitzondering in hoe het een visioen van Le Tour presenteert dat is ontdaan van elke hint naar bijvoorbeeld de duistere technologie van doping. Maar zelfs zonder die schaduwzijden is het concept verrassend rijk aan mogelijkheden. Het ideële aspect van de fiets als de meest perfecte mens-machine-synthese. Het ethos van balans, spiervorming, mechaniek en dieet. De fiets als droommachine die wakende dromen genereert van licht en snelheid, de versmelting van het individu in het haast homo-erotisch peloton en daar voorbij de eeuwigheid van de weg die een blik gunt op de horizon van het menszijn.
Zoals altijd werkt het concept door in het geluid. Op het eerste gehoor klinkt de vijfdelige Tour de France Suite misschien overdadig vlak in zijn herhaling van slogans en muzikale thema's, totdat na meerdere luisterbeurten de details zich openbaren die uiteenlopen van de vreemd zwiepende hi-hats tot de overkoepelende, haast symfonische constructie die in elk onderdeel lijkt te zijn verweven. 'Prologue' presenteert het muzikale thema in dezelfde verhouding als de proloog tot de complete ronde, er zijn tempowisselingen als demarrages, 'Chrono' weet op verbazingwekkende wijze de tunnelvisie van de tijdrit te vertalen, er is een hint van vermoeidheid die uiteindelijk wordt overwonnen en zorgt voor een moment van transcendentie die direct is te herleiden tot het sublieme gedeelte in 'Autobahn' wanneer de Volkswagen de snelweg lijkt af te zweven, de zon tegemoet.
Ondanks de nodige scepsis is de eerste luisterbeurt een emotionele, een opluchting vertaalt naar kippenvel en/of vochtige ogen bij het horen van bepaalde onmiskenbare Kraftwerk melodieën en geluiden. De tijd heeft echter niet stil gestaan in de Kling Klang-studio en Kraftwerk permitteert zich zowaar om voorzichtig invloeden van buitenaf toe te laten. De 'Expo 2000'-remixes gaven al duidelijk aan dat de groep gecharmeerd is geweest van hun verafgoding in Detroit. In de Tour De France Suite is de invloed van Robert Hood evident in de kubistische watervalmelodieën die regelmatig opduiken terwijl het springerige 'Aero Dynamik' klinkt als een beschaafde knik van verstandhouding richting Underground Resistance, een goedkeurend antwoord op 'Afro Germanic'.
Als luisterervaring valt Tour De France Soundtracks het best in tweeën op te delen. De Suite is een directe vertaling van het Kraftwerk geluid naar house, het tweede, lichamelijk/technische gedeelte klinkt als een gemoderniseerde versie van het vertrouwde electrogeluid. 'Expo 2000' presenteerde hier al de bouwstenen van: de nieuwe, subtielere robotstemmen en, misschien abstracter, een soort ruimtelijkheid, een soort licht in de muziek, dat daarvoor niet aanwezig was. Een radicale verandering van geluid zou hen even zwaar zijn aangerekend als een complete consolidatie en in die zin is het wonderbaarlijk met welk raffinement de groep zich uit deze penibele situatie weet te redden. Er bestaat een kritische school die stelt dat Kraftwerk eigenlijk geen bestaansrecht meer heeft na een decennium van Drexciya, Plastikman, Orbital, LFO, Aphex Twin, Autechre, Underground Resistance, Basic Channel, etc. Zij maakt echter een cruciale denkfout: Kraftwerk meet je niet af aan zijn tijdgenoten, zij zijn altijd een wereld op zich geweest waar eigen gecreëerde wetten gelden. In dat wereldbeeld past Tour de France Soundtracks naadloos. Rest de vraag voor de hopelijk nabije toekomst of Kraftwerk in trance verloren nog een wereld herkennen voorbij het stuur van hun racefietsen.
http://www.kindamuzik.net/recensie/kraftwerk/tour-de-france-soundtracks/3965/
Meer Kraftwerk op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/kraftwerk
Deel dit artikel: