Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Bij het horen van de naam Lalalover moesten we spontaan aan brokaten kaftans, patchouli en ongeciviliseerd liefdesverkeer denken. De songs op Heliotropic worden ons namelijk even ongedwongen en vreedzaam op een kraaknet schoteltje aangeboden. Wie echter de moed en het geduld heeft de oppervlakte te omwoelen, wordt geconfronteerd met diepe kraters van melancholie en onbehagen. De melodieën daarentegen krioelen van de warmte, stapelen de gloedvolle arrangementen in ijl tempo op en zijn nergens irritant of tenenkrullend, maar gewoon bovengemiddeld aanstekelijk. Kortom, een zegen voor individuen die genoeg hebben van de eindeloze prefab die we dagelijks op het kleine scherm moeten dulden.
Lalalover is de artistieke schuilnaam van Tom Kestens, geboren Mechelaar, getogen Gentenaar en intussen uitgeweken naar het zonovergoten Andalusië (geef hem eens ongelijk!). Zonnig (factor tien aangeraden!) klinkt ook de hitgevoelige popmuziek van Kestens, in een vorig leven aan de slag bij Das Pop, waarbij spaarzame snufjes soul, jazz en hiphop voor het nodige pigment zorgt. Moeilijkdoenerij of pretentieus gewauwel is aan hem niet besteed, toch bevat het merendeel van de songs voldoende mood swings en onverwachte manoeuvres (‘Stripper’ geldt hier als schoolvoorbeeld) om je als luisteraar over de streep te trekken. Het wekt bijgevolg weinig verwondering dat Lalalover sinds de release tonnen airplay en bijval oogstte.
Passages als 'Troubles & Fights' en 'One The One' huppelen voorbij als een stralende jonge deerne in gala-outfit. Sfeervolle strijkers en het vocale intermezzo van Krewcial geven die laatste song dat tikkeltje extra waarvan het gros van de hedendaagse troep helaas verstoken blijft. ‘You & I’ is ook al een voltreffer: een spaarzame akoestische gitaar, de honingzoete soulstem van Trixie Whitley (inderdaad, dochter vàn) en het fingerspitzengefuhl van Kestens. Een simpeler recept kun je nauwelijks bedenken, maar smullen doe je! Het catchy ‘Up There So High’ klinkt opgewekter dan een merel die in de lente een delicieuze bessenstruik plundert, in ‘Right & Pure’ zijn het alweer de violen die emotionele roofbouw plegen op ons lichaam en ‘Mocking Bird’ neigt naar een van alle franjes ontdane Beck.
Minpunten zijn werkelijk te miniem om er het hoofd over te breken en dat is weinig artiesten gegeven bij een debuutplaat. Lalalover (met aan boord schoon volk als Maarten Standaert op bas en drummer Frederik Vandenberghe) speelt het schijnbaar achteloos klaar, Heliotropic is een binnenkomer van formaat en Tom Kestens een talent dat we nauwgezet in het oog dienen te houden.
http://www.kindamuzik.net/recensie/lalalover/heliotropic/11742/
Meer Lalalover op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/lalalover
Deel dit artikel: