Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Led Zeppelin heeft nooit zo de behoefte gevoeld de archieven te plunderen ten bate van de bankrekening. Er verschenen wel wat “greatest hits” compilaties, maar pas in 1997 verscheen het eerste niet eerder officieel uitgebrachte materiaal in de vorm van The BBC Sessions. Dat was een uitstekende plaat, maar radio-opnames zijn natuurlijk geen echte liveplaat. Dus moesten we het nog steeds doen met The Songs Remains The Same, gemaakt toen de band al over zijn hoogtepunt heen was.
Daar komt nu eindelijk verandering in met het verschijnen van driedubbelaar How The West Was Won (en tegelijkertijd een simpelweg DVD getitelde dubbel-DVD). Jimmy Page heeft van 2 shows in L.A. in juli 1972 de beste songs gekozen en die in redelijke willekeurige volgorde achter elkaar geplakt. Mensen die persé een hele show willen horen blijven dus aangewezen op bootlegs. Maar voor Pages keuze voor kwaliteit boven authenticiteit is ook wat te zeggen.
Kwaliteit betekent hier overigens niet noodzakelijkerwijs “goede songs”. De 19:20 van Moby Dick - waarvan meer dan 10 minuten drumsolo - is zelfs zo’n beetje de antithese van het concept “liedje”. En ‘Whole Lotta Love’ gaat er ook niet op vooruit als je het tot 23:08 op rekt door er stukken uit ‘Hello Marylou’ en ‘Let’s Have A Party’ in te verwerken. Maar dat soort misstappen vormen wel de essentie van het soms wild om zich heen happende rockmonster dat Led Zep was en zijn daarom terecht op de plaat gekomen.
Uiteindelijk staat tegenover elk moment waarop een solo van Page uitmondt in een vormloze notenbrij en Robert Plant klinkt als een krolse kater waar een emmer koud water overheen moet, minstens 3 momenten waaruit blijkt waarom Led Zeppelin kon uitgroeien tot het archetype van de rockband.
Zo is openingssalvo ‘Immigrant Song’/ ‘Heartbreaker’/ ‘Black Dog’ een staaltje shock and awe waar het Amerikaanse leger nog een puntje aan kan zuigen. En een groot deel van die stootkracht zit in de ritmesectie. Het ongetwijfeld met verarmd uranium verrijkte tandem John Paul Jones en John Bonham is eigenlijk nooit overtroffen en ook de reden dat Page & Plant zich zoveel fratsen konden veroorloven. Maar ook subtieler werk als ‘Going To California’ en ‘Dancing Days’ komt goed uit de verf. En verrassend genoeg wordt met een flinke scheut peper zelfs ‘Stairway To Heaven’ nieuw leven ingeblazen.
Die pepermolen werd sowieso ruim toegepast daar in L.A.. Combineer dat met een werkelijk excellent geluid – moddervet, maar toch kristalhelder – en je hebt een liveplaat waarop sommige songs hun studioversie overtreffen. En daarmee heeft Led Zeppelin met How The West Was Won nu een plaat die in het rijtje Made In Japan, Live & Dangerous en No Sleep ‘Til Hammersmith kan. Eindelijk.
http://www.kindamuzik.net/recensie/led-zeppelin/how-the-west-was-won/3490/
Meer Led Zeppelin op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/led-zeppelin
Deel dit artikel: