Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Na Lil Wayne's ontheffing uit de beruchte Rikers Island-gevangenis afgelopen november waren de verwachtingen omtrent Tha Carter IV hooggespannen. Nu zou het gebeuren. Na het dramatische Rebirth en het plots tot studioalbum gedoopte I'm Not a Human Being kon de veronderstelde klassieker Tha Carter IV niet lang meer op zich laten wachten. Echter, Weezy nam de tijd. Hij stelde zijn langverwachte meesterwerk herhaaldelijk uit en verspilde zodoende het momentum voor een eventuele release. Toch verschijnt het vierde deel uit de Tha Carterreeks met minder bombarie dan verwacht. Hebben we hier met een nieuwe teleurstelling van doen of betreft het een verhulde klassieker met een valse start?
Hoewel het veel te vroeg is om te kunnen spreken over een eventuele klassieker - immers, dat moeten tijd en de algemene ontvangst bepalen - ligt de plaat wel opvallend goed in het gehoor. Waar je op 'Intro' wellicht ellenlange messiasaankondigingen zou verwachten voor al het 'legendarische' dat komen gaat, laat Wayne er op Tha Carter IV geen gras meer over groeien en begint direct te rappen. Ditmaal geen wilde rockcapriolen of stemvervormers meer, gewoon de hongerige mixtape-Weezy zoals we hem graag zien. Geheel 'des Wayne's' trakteert de rapper de luisteraar op eindeloze reeksen van spitsvondige punchlines en even bizarre als flauwe woordspelingen, zonder daadwerkelijk inhoudelijk te worden.
Ondanks dat een substantieel deel van Tha Carter IV vol staat met dergelijke borstklopperij over repetitieve, bonkende dirty south-instrumentaties, waakt Wayne niettemin voor eentonigheid. Zo wordt muzikaal afgewisseld met een zorgeloze piano in 'Nightmares from the Bottom' en het meer monumentale 'Abortion', waar het begeleidende koor Weezy naar grote hoogtes tilt. De meest in het oog springende stijlbreuk met de rest van het album komt natuurlijk in de vorm van 'How to Love', een akoestische ballad met minimale muzikale begeleiding (enkele panfluitaccenten daargelaten) maar maximale inleving en emotie.
Toch is ook Tha Carter IV niet helemaal vrij van zwakkere momenten. Zo is het zoete 'How to Hate' (met T-Pain) eigenlijk een doodordinaire T-Pain-single, is het een raadsel wat rapper Shyne precies komt doen op 'Outro' en voelt 'John' (met Rick Ross) toch een beetje overbodig na het origineel. Niettemin worden dergelijke momenten van verslapping ruimschoots gecompenseerd door de niet vermelde gastbijdrage van André 3000 op 'Interlude' (met Tech N9ne) en het dreigende 'President Carter'.
Al met al heeft Wayne een bijzonder vermakelijk album afgeleverd. Veelgehoorde kritiek is dat Wayne tekstueel te veel op de vlakte is gebleven en inderdaad, het is veelal zelfingenomen borstklopperij wat de klok slaat. Maar sinds wanneer is Weezy een maatschappelijk geëngageerde of conceptmatige rapper? Toegegeven: op Tha Carter IV is Wayne overduidelijk meer geënt op opschepperij dan op storytelling of een boodschap, maar hij doet dit authentiek, consistent en met verve. Tha Carter IV is een waardige opvolger van Tha Carter III.
Meer hiphop vind je op bij onze vrienden van HipHopLeeft.
http://www.kindamuzik.net/recensie/lil-wayne/tha-carter-iv/22024/
Meer Lil Wayne op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/lil-wayne
Deel dit artikel: