Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Wil je dat een band exact zo klinkt als de groep die je eens zo liefhad? Wel misschien als die groep niet meer bestaat en de meest boeiende figuur eruit de laatste jaren niet helemaal brengt waar je hem zo lief om had. O, de country met punkrockrandje die Uncle Tupelo ooit speelde en de ondoorgrondelijk melancholisch neuzelende Jay Farrar... Geeft u mijn portie Tweedy maar aan Fikkie. Ik wil old school Farrar. Love Is a Dull Instrument biedt precies dat. Loomer is een natte droom van Uncle Tupelo.
Weer bij de les bekruipt me het ongemakkelijke gevoel het bed gedeeld te hebben met een substituut van de ware. Tijdelijk van gerief als je je eenzaam en verlaten hebt gevoeld. Maar voor je het weet zit je weer in fotoalbumpjes van vroeger te bladeren.
Loomer verdient echter zeker nog een kans. Sommige van Scott Loomers songs zijn zo goed, dat je ze na een tijdje geheel op hun eigen merites weet te waarderen. 'Bluebells and Roses' bijvoorbeeld dat kromtrekt van de heimwee maar tekstueel ongewoon casual is. Het gitaarsolootje hier en ook op enkele andere nummers schrijnt als een hap uit een zure citroen, terwijl de bas en drums heel beslist doorstampen. In 'Hercules' maakt Loomer het wel erg bont. In dit liedje vol achterdocht van mythische proporties, benadert de band het allerbeste van Farrar. Een beter substituut is niet voorhanden. Nog even Loomers motto vermelden: “country music is broken... but we'll fix it”.
http://www.kindamuzik.net/recensie/loomer/love-is-a-dull-instrument/7225/
Meer Loomer op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/loomer
Deel dit artikel: