Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Het kan verkeren, zelfs in betere rockmiddens. Louise Attaque is daar een mooi voorbeeld van. Onsterfelijk in alle Franstalige gebieden, dus ook bezuiden de taalgrens hier. Hoe verklaar je anders dat deze Franse mastodont in een mum van tijd een dubbelconcert in de AB uitverkoopt en volgend jaar ook nog eens het immense podium van Vorst Nationaal mag bestijgen? Oke, wij kennen uiteraard de meezinger 'Je temmène au Vent' en het is ons evenmin ontgaan dat Louise Attaque begin augustus Folk Dranouter in lichterlaaie zette. Voor het overige is het Franse kwartet in Vlaanderen laat staan Nederland quasi onbekend. Wat ons betreft niet voor lang meer.
Hun nieuweling A Plus Tard Crocodile ging in België inmiddels goed tienduizend keer over de toonbank, terwijl de teller in Frankrijk (goed tweehonderdduizend stuks!) al helemaal op tilt is geslagen. Niet slecht voor een groep die na het somber gestemde Comme On a Dit uit 2000 als los zand uit elkaar viel. Gelukkig staan de neuzen na uitstapjes bij Ali Dragon en Tarmac van bezielers Gaétan Roussel en Arnaud Samuel nu weer in dezelfde richting.
Over één zaak kunnen we het alvast eens zijn: de plaat is beter dan de enigszins inspiratieloos luidende titel 'A Plus Tard Crocodile' (See You Later Alligator). De muziek van Louise Attaque ontleden is meteen een pak moeilijker, het is rockmuziek inderdaad maar dan wel met een flink aantal weerhaken erin verweven. Een brede waaier van instrumenten genereren een uitgepuurd geluid: nu eens botsen we op dreinende, pulserende ritmes, om een paar bokkensprongen verder geconfronteerd te worden met meer melancholische klankpatronen. Nergens klinkt het echter minder dan boeiend. De Fransen leggen een grote diversiteit aan de dag en het feit dat ze er reeds enkele succesvolle tournees in alle uithoeken van de wereld hebben opzitten is daar niet geheel toevallig inherent aan. Exquise ervaringen uit Japan en de States worden gebundeld in 'Shibuya Station' en 'Manhattan', het knappe en poëtisch vormgegeven 'Depuis Toujours' excelleert in eenvoud, terwijl de grillige ballades 'Sean Penn, Mitchum' (hoor die viool! Hoor die banjo!) en 'Ça M'Aurait Plu' (hoor die mandoline!) tegelijk zeemzoet en wars aandoen.
Het geluid van Louise Attaque zou echter nooit compleet zijn zonder de omnipresente viool. Ook op A Plus Tard Crocodile zendt het wonderbaarlijke snaarinstrument dwingende alarmsignalen uit: 'Nos Sourires' en het mystieke 'Salomé' doen er hun voordeel mee en grijpen je zonder schroom bij het nekvel. Het onstuimige, maar aanstekelijke 'Si C'Etait Hier' is er eentje met ingehouden dEUS-aspiraties en daar lusten wij als Vlamingen uiteraard pap van.
Enige smet op deze hybride verzameling songs is het hoempagehalte in de van folk doordrongen songs als 'Oui, Non' en 'Oui, Non, Encore?'. Geef ons echter een Guinness en het zit er dik in dat we onze mening moeten bijstellen. En dan nog: twee missers op achttien we zijn vroeger met slechtere resultaten huiswaarts getrokken.
Louise Attaque speelt op 21 en 22 december in de AB (Brussel). Beide concerten zijn reeds een hele tijd uitverkocht. Voor het concert van 27 maart 2006 in Vorst Nationaal zijn nog kaarten beschikbaar.
http://www.kindamuzik.net/recensie/louise-attaque/a-plus-tard-crocodile/11366/
Meer Louise Attaque op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/louise-attaque
Deel dit artikel: