Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Wat ging er door het jonge hoofd van Ryan Karazija, de voormalige zanger van rockband Audrye Sessions, toen hij op een dag uit het zonnige San Francisco vertrok en het afgelegen Reykjavik als thuisbasis voor zijn eenmansproject verkoos? Past de IJslandse hoofdstad, waar zelfs hartje zomer de temperatuur niet boven de veertien graden raakt, wellicht beter bij zijn verstilde, desolate en van weemoed doordrenkte eenlingsongs?
Onder de schuilnaam Low Roar transformeert Karazija zijn ondraagbare zielenpijn tot een muzikale en spaarzame collage van folk en elektronische muziek, zodat de hele wereld kan meegenieten van zijn verdriet. Hoewel deze twee genres kilometers van elkaar lijken verwijderd, omarmen de tegenpolen zich als gewonde soldaten die zojuist de oorlog hebben gewonnen. Wat deze uitersten bindt is het spirituele karakter.
Op de hoes van Low Roars debuut staat maar één rendier afgebeeld. Toch heet die plaat in huize Melancholie ook wel de 'hertenplaat', enigszins geheel in stijl van andere klassieke platen als The White Album en The Brown Album. Zo gaat dat doorgaans met titelloze platen die zo vaak uit de platenkast komen dat je sterk overweegt om er een paar extra exemplaren van in te slaan. Langspelers die je koestert borstel je vaker af en verdienen nu eenmaal een troetelnaam.
Op de nieuwe plaat vervolgt de jonge en eigenzinnige muzikant de schitterende weg naar bezinning. De verfijning keert terug als een verloren vriend, een beetje alsof Radiohead en Tim Buckley een high-tea-sessie houden. Wat bijzonder is, is dat de liedjes standhouden, zelfs op de meest experimentele momenten. De kwetsbare stem van de zanger, de uitgeklede melodielijnen en tempowisselingen gaan dus zeker niet op in ellenlang geluidsgeneuzel, zoals bij veel lotgenoten.
Dit album heeft zowaar een naam: 0. Die titel is even geheimzinnig als nietszeggend. Je moet dus haast alweer gaan nadenken over een koosnaampje voor deze plaat. De nummers borduren voort op die van het debuut. Toch lijkt Karazija nog meer de diepte en het mysterie op te zoeken. Je begint ook steeds beter te begrijpen goed waarom hij in de stad van Sigur Rós, múm en Björk verblijft. Wonderlijke plaat.
http://www.kindamuzik.net/recensie/low-roar/5289/25150/
Meer Low Roar op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/low-roar
Deel dit artikel: