Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Duisternis, persoonlijke misverstanden, onbegrip in relaties en een getroebleerde relatie met de wereld. Bevat een nieuwe Low-plaat ooit iets nieuws? Muzikaal bezien zeker niet, of het moeten accenten zijn en een klein changement in de sound, omdat de groep haar vernieuwing en uitdaging voornamelijk zoekt in het werken met verschillende producers in wisselende studio's en steden.
Ones and Sixes, geproduceerd door B.J. Burton, is de elfde langspeler in tweeëntwintig jaar Low. Het genre slowcore, waarvan Low van meet af aan vaandeldrager was, is inmiddels morsdood. En ondanks interne beslommeringen - wisselingen van bassist, persoonlijke perikelen van zanger/gitarist Alan Sparhawk - is de band nog altijd springlevend en dit album is opnieuw een gebeurtenis. Dat is op zichzelf al een bijzonder gegeven in de vluchtige popwereld.
Met een beperkt instrumentaal spectrum boort Low op Ones and Sixes diepe gevoelens aan. De authenticiteit van het groepsgeluid en de almaar indringender wordende zang van drumster Mimi Parker voeren Low naar een unieke positie. Of het de Bijbelse gedrevenheid is of een emotioneel conflict met wereldlijke gevoelens, is aan een ieder om zelf te ervaren. Feit is dat Low weer een mooie plaat aflevert en live altijd de rillingen in je ruggenmerg kerft.
Ones and Sixes klinkt wat meer distorted dan de andere albums. We horen drumcomputers en diepe galm op de drumvellen. Er suizen synths en enkele nummers zijn niet eens echte liedjes, waar tegenover staat dat Low ook catchy uit de hoek kan komen, zoals in het heerlijke 'What Part of Me'. In de voorlaatste track - het tien minuten durende 'Landslide' - gaan de remmen los en dat gun je band en luisteraar dan ook.
http://www.kindamuzik.net/recensie/low/ones-and-sixes/26230/
Meer Low op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/low
Deel dit artikel: