Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Stephin Merritt, de alleenheerser van Magnetic Fields, houdt wel van een conceptje op z'n tijd. Het bijna monumentale 69 Love Songs (1999) bestond uiteraard uit negenenzestig liefdesliedjes. i (2004) draaide dan weer om songs die begonnen met de letter i.
Het lijkt alsof hij gewoon liedjes verzinnen te gemakkelijk vindt, want die schudt hij uit z'n mouw alsof het niets is. Het wordt pas spannend als hij zichzelf een extra taak kan opleggen. Voor Distortion koos hij voor een soort eerbetoon aan The Jesus & Mary Chain, gedrenkt in een poel van - inderdaad - distortion. Enkel wat betreft zijn albumtitels houdt hij blijkbaar niet van moeilijk doen.
Die liefde voor The Jesus & Mary Chain is echter niet het hele verhaal achter dit album. Merritt lijdt namelijk aan een gehooraandoening genaamd hyperacusis, waardoor luidere geluiden in zijn oor feedbackend weerklinken. Dit is de reden waarom hij tijdens optredens ultrabeschermende oordopjes draagt of zijn oren afschermt als het publiek applaudisseert. De totaal van feedback doordrongen geluiden op Distortion zijn dus ook een illustratie van hoe hij de wereld om zich heen ervaart.
Een aantal van de songs bevatten die typische Beach Boys / Phil Spector-elementen waar zijn voorbeelden ook keer op keer naar refereren. 'California Girls', 'Please Stop Dancing' en 'Too Drunk to Dream' zouden niet misstaan op één van hun albums. Of op iets van The Raveonettes, want de wonderlijke stem van zangeres Shirley Simms neemt vaak de leiding.
Eerst zouden ze waarschijnlijk echter een lobotomie moeten ondergaan, want ze zijn veel te clever en uitgekiend om toegelaten te worden tot die platen waar rechtlijnigheid en simpelheid in al hun facetten gefêteerd worden. Merritts voorliefde voor bijna barokke popcompositie, showtunesreferenties en uiterst veelgelaagde teksten blijft namelijk het hoofdbestanddeel van deze plaat. Hij mag er zoveel lawaai tegenaan gooien als hij wil, hij heeft niet dezelfde zen-aanpak die de nihilistisch romantische broertjes Reid bezitten. Distortion is een heerlijk slimme popplaat in de beste Magnetic Fieldstraditie, alleen een beetje lawaaieriger.
http://www.kindamuzik.net/recensie/magnetic-fields/distortion/16651/
Meer Magnetic Fields op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/magnetic-fields
Deel dit artikel: