Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
i is het nieuwste album van The Magnetic Fields sinds het in 1999 verschenen 69 Love Songs. Dat songsbook was een bescheiden, nou ja met negenenzestig nummers eigenlijk ronduit een meesterwerk. Natuurlijk waren niet alle nummers op het driedubbelalbum even geweldig maar het geheel overdonderde. Mooie liedjes in het verlengde van de grote Amerikaanse songwriters zoals Cole Porter en Irving Berlin. Stuk voor stuk klein gehouden ironische nummers die toch aangrijpend bleken. Het collectief uit New York rondom antiheld Stephin Merritt heeft nu met i moeite om zichzelf te overtreffen.
Het schitterende 'I Die' opent de plaat waarop elke titel begint met de letter 'i'. De ukelele speelt op zo onderhand elk nummer een onopvallende hoofdrol. Zoals veel nummers live opgebouwd worden rondom Merritt en zijn kleine gitaar gebeurt dat nu ook op plaat. De veertien nummers zijn in die zin een stuk somberder uitgevoerd door een licht uitgekleed instrumentarium, vergeleken met eerder werk.
Jammer genoeg heeft Merritt zich wat verkeken op de volgorde van de liedjes op i. Het uptempo 'I Don't Believe You', het vrolijk klinkende maar van ironie doordrongen 'I Don't Really Love You Anymore' en 'I Looked All over Town', het meest aangrijpende liedje over een zielige clown ooit, zijn ijzersterk. Op de eerste helft staan de popnummers die wat makkelijker in het gehoor liggen, gemarkeerd door het ontzettend leuke 'If There's Such a Thing as Love'… let's do it.
Op het tweede gedeelte van i zoekt Merritt het in minder voor de hand liggende muziekstijlen. Barokke pop komt voorbij in 'In a Operetta', jazzsferen worden opgeroepen in 'I'm Tongue-Tied', 'Infinitely Late at Night' en het uiterst trage 'Is This What They Used to Call Love'. Dat is allemaal niets nieuws. Op 69 Love Songs barstte het van de gekste keuzes maar het geheel was veel beter afgewogen. i vraagt juist in de tweede helft meer aandacht terwijl een aaneenschakeling van nummers met een drastisch verminderd aantal bpm dat veel moeilijker maakt. i verliest ineens onnodig veel vaart en vraagt wel heel veel van de luisteraar.
Misschien zijn vier cd's sinds 69 Love Songs, een musical, muziek voor kinderboeken en groots opgezette optredens in de Carnegie Hall allemaal net iets teveel. De nieuwe release van The Magnetic Fields had beter afgewogen kunnen zijn als er meer tijd voor was geweest. Afsluiter 'It's Only Time' maakt echter wel veel goed. Zo ontroerend zijn ze niet eerder verschenen dit jaar. En zoals Merrit zelf al zingt: "What could stop this beating heart/Once it's made a vow?/It's only time/If rain won't change your mind/Let it fall/The rain won't change my heart/At all". Dat geldt hier net zo.
http://www.kindamuzik.net/recensie/magnetic-fields/i-6349/6349/
Meer Magnetic Fields op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/magnetic-fields
Deel dit artikel: