Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Magoo, hoe vaak zullen ze genoemd worden in lijstjes met favoriete bands? Mijn gok: nooit. De Engelse band heeft al een handvol prima platen op zijn naam staan, maar lijkt simpelweg gemaakt voor de marge. Daar moet maar in berust worden, maar wat is het eigenlijk zonde. Want het meesterschap dat de band op Popsongs, een eigenaardige dubbele mini-CD van twee keer vier nummers, aan de dag legt is allesbehalve mis. Magoo kneedt zonnige sixtiesmelodieën, scheurende orgels en puntige gitaren om tot iets onweerstaanbaars, dat zo op Elephant 6 had gekund naast geestverwanten als Apples In Stereo. En Olivia Tremor Control, minus het experiment en de geluidscollages. Met topsnelheid raast de boel voorbij, want Magoo houdt het kort. Moedige keus, want een 'Laser Light Fury' herbergt in de anderhalve minuut speelduur eigenlijk al genoeg hooks en wendingen om uitgebouwd te kunnen worden tot vier minuten. Dat Magoo het niet doet is knap en slim, want die repeat-knop zit er niet voor niets, nietwaar?
CD 2 houdt het rustiger, en is een aardige, doch anti-climactische aanvulling op CD 1. 'Radio Shack' houdt het licht en zonnig met akoestische gitaar en piano, op 'We Can Belong' wordt de dwarsfluit afgestoft, en 'Chicken Blows' is een Guided By Voices-cover met lieflijk accordeonarrangement. Aardig, maar het is duidelijk dat Magoo excelleert in de psychedelische turbopop van CD 1. Het is dus maar te hopen dat The All Electric Amusement Arcade, de nieuwe plaat die deze zomer uitkomt, een ware uitputtingsslag voor de luisteraar zal worden.
http://www.kindamuzik.net/recensie/magoo/popsongs/9812/
Meer Magoo op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/magoo
Deel dit artikel: