Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Luie muziekjournalisten zouden die albumtitel als hint kunnen opvatten om deze cd links te laten liggen, maar zo gemakkelijk komt de Zuid-Hollandse zanger en tekstdichter er niet van af.
Mark Lottermans tweede cd, de opvolger van het in eigen beheer uitgebrachte Pain & Entertainment, verschijnt op Tocado. Dit productieve label uit havenstad Rotterdam lijkt er een sport van te maken om zoveel mogelijk eigenzinnige muziek onder één dak samen te brengen. Veelal bestaat het aanbod van dit clubje uit loeiharde punk en soortgelijke teringherrie. Of de crisistijd of een serieuze blikverruiming aan de uitbreiding van het Tocadopakket ten grondslag liggen, vermeldt de biografie dan weer niet.
Hoewel hij bepaald geen zachtgekookt eitje is en zeker ook een rebelse kant kent, is Lotterman tussen dit anarchistische gespuis ontegenzeggelijk de vreemde eend in de bijt. Hij schaamt zich duidelijk niet voor een zekere hang naar nostalgie en melancholie, iets dat doorgaans niet heel erg als stoer en vooruitstrevend wordt ervaren door de meeste bands op Tocado. Misschien vindt men in de dorpse sfeer van Zuid-Beijerland, waar Lotterman dus vandaan komt, een verklaring voor die weemoedigheid, gecombineerd met een recalcitrante persoonlijkheid. De drang om anders dan anders te willen klinken, is voor een singer-songwriter hoe dan ook een prettige bijkomstigheid.
Twee zaken vallen onmiddellijk op: de weergaloze bluesgitaarsolo's en een gezonde dosis zwartgalligheid. Dat eerste leerde hij bij zijn eerste band Bomb-Shelter. Dat laatste is te danken aan de samenwerking met countryantiheld Johnny Dowd. Soms raakt Lotterman wel enigszins beneveld door zijn eigen creativiteit. Niet dat elektronica niet welkom is, maar gefrutsel zorgt voor onsamenhangendheid. Dat hij zijn sombere kant wil relativeren met flauwe schetenhumor, zoals in 'Fart Out', is ook overbodig.
Beste nummer van de cd: het bijna acht minuten durende 'River Wild', met een spetterend gitaarorgasme waar Rory Gallagher zijn levenloze vingers bij zou aflikken. De andere songs zijn vooral zware kost, maar daarom niet minder de moeite waard. Lotterman overtuigt. Better Things To Do maakt vroeg of laat een verpletterende indruk.
http://www.kindamuzik.net/recensie/mark-lotterman/better-things-to-do/18284/
Meer Mark Lotterman op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/mark-lotterman
Deel dit artikel: