Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Open deur van jewelste: luisteren naar ambient die tegen Kosmische Musik aanleunt en dan denken aan termen als 'another dimension, new galaxy, intergalactic, planetary.' Aan de andere kant doet Marsen Jules op Sinfonietta werkelijk alle moeite je precies dat idee te geven. Drie kwartier lang als een malle spacen volgens het boekje, met een krul van de juf eronder.
Jules tekende met At GRM voor de plaat van het jaar. Met afstand bovendien. Zo kristalhelder kunnen de zaken soms zijn. Klip en klaar, niets meer aan doen. Dat blijkt nu ook weer niet volledig representatief te zijn voor alle werkstukken van de Duitse componist, al is het zeker geen gelukstreffer. Desalniettemin wordt het warme en gelaagde textuurtapijt van die plaat node gemist op het ijselijke Sinfonietta.
Door de mix van akoestisch en elektronisch instrumentarium heb je al heel snel in de smiezen dat Jules aan de knoppen zit. Zachte synthesizers voeren de boventoon en in een continue herhaling gaan ze in een slow motion pas de deux met iele strijkerspartijen. Je glijdt met Jules door de kosmos, over astrale vlakten als het ware, zoals de schijf waarop de planeten in ons zonnestelsel rond de zon draaien. De cyclische repetitie is de gouden handtekening van Jules en zij vervoert zo meeslepend dat je al wegdobberend op de golven ongewild begint te hopen dat er geen einde aan komt.
Het schier onafzienbare van de ambient die Jules presenteert, is een kwaliteit an sich. Hij schakelt tijd uit. Of het besef daarvan en hier speelt hij mee. Jules lijkt in de cycli een gevoel van versnelling op te wekken, alsof tijd en ruimte krommen en zich weer uitstrekken in daaropvolgende vertraging. En opnieuw, en nog eens, en weer - als een loop of een locked groove.
Wat de plaat ontbeert aan warmte wordt zo teruggebracht tot de menselijke maat: van enorm expansief naar innemend meeslepend/overweldigend. In dat korte bestek pakt Jules je beet en hij zet je met beide voeten op de grond. Waar een lineair verstrijken van tijd en perceptie je al uit handen geslagen is en je hoofd nog rondwappert tussen de sterren blijkt die spagaat verdraaid enerverend.
http://www.kindamuzik.net/recensie/marsen-jules/sinfonietta/25538/
Meer Marsen Jules op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/marsen-jules
Deel dit artikel: