Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Elk jaar weer duiken er artiesten op die, tegen wil en dank, mondiaal op elke cover prijken en de status van wereldster regelrecht in de ogen kijken. In de tegenovergestelde richting van de autosnelweg kom je artiesten als Massive Attack tegen. Albums als Blue Lines en Protection ontbreken niet in het rijtje van de ‘beste platen van de jaren negentig’ en een popicoon als Madonna hangt hen aan de lippen. Headlinen op ‘s werelds meest gerenommeerde festivals is veeleer regel dan uitzondering en rocktempels als Vorst Nationaal of HMH laten vollopen is voor hen ook al een koud kunstje. Pikant detail: de leden van Massive Attack zie je nóóit een cover opfleuren, meer nog, er is nauwelijks enige feedback over hen bekend en ze flaneren even onopvallend door het leven als de postbode die dagelijks mijn pad kruist met het ochtendgloren.
Dan hebben we het nog niet eens over de hitsingles van de triphoppers, afkomstig uit Bristol, gehad. ‘Unfinished Sympathy’ moet een van de meest gedraaide songs van het voorbije decennium zijn, terwijl de video van ‘Teardrop’ ook vandaag de dag nog op eenieders netvlies gebrand staat. De foetussong was de eerste single uit Mezzanine, Massive Attack’s laatste album uit 1999. De plaat werd het grootste verkoopsucces van de band tot dusver, ondanks een subtiele koerswijziging richting onheilspellende, donkere songs die even ongrijpbaar zijn als Ruud Van Nistelrooy op de Europese voetbalvelden. Kortom, Massive Attack is een begrip in de hedendaagse muziekscène en hun invloed hierop kent nauwelijks grenzen. Het nagelnieuwe 100th Window bevindt zich min of meer in hetzelfde melkwegstelsel als Mezzanine, al heeft de controletoren enkele kleine afwijkingen waargenomen. Dit is de eerste plaat zonder Mushroom, die het in 2000 plots voor gezien hield. Daddy G werd evenmin bij de opnames betrokken, hij wegens nakende gezinsuitbreiding. Bleef er nog één man over, producer/zanger/rapper 3D aka Robert Del Naja, het brein van de groep. Hij is het kloppend hart, de nieren en de maag van de groep, zonder hem lijkt Massive Attack louter voer voor de schroothoop. Gelukkig weet 3D altijd de juiste mensen op de juiste plaats te treffen. Neem nu louter vocaal, Tracey Thorn (Everything But The Girl) was te horen op Blue Lines, Shara Nelson zong zich de sterren in wegens haar bijdrage aan Protection en Liz Fraser (Cocteau Twins) mocht Mezzanine inzingen. Voor 100th Window zag 3D een droom werkelijkheid worden in de persoon van Sinead O’ Connor. De controversiële Ierse neemt zo’n drietal songs voor haar rekening, alweer een gouden zet van de meester-tacticus. Massive Attack blijft echter onlosmakelijk verbonden met Horace Andy, met zijn uit de duizenden herkenbare stemgeluid.
Tot zover de voorgeschiedenis van 100th Window. We hebben de plaat nu zo’n tiental dagen in ons bezit, maar het vraagstuk dat ons toen werd voorgeschoteld en ons al die tijd in de ban houdt, blijft tot dusver onopgelost. We doen ons uiterste best om het mysterie te ontrafelen, maar zelfs met de beste wil van de wereld lukt het ons niet. 100th Window werd talloze keren gewikt en gewogen, binnenstebuiten gekeerd en het dient gezegd, de plaat blijft intrigeren, ook al lijkt ze op het eerste gehoor kant noch wal te raken.
Eén ding is zeker: van de heerlijke capriolen die songs als ‘Inertia Creeps’, ‘Rising Son’ of ‘Angel’ brandmerkten, valt geen spoor te bekennen. Toch laten we de superieure single ‘Special Cases’ – met een hoofdrol voor Sinead – een handvol keren per dag los tussen onze vier muren … en opnieuw … en opnieuw! De rest van het songmateriaal lijkt er zonder enig doel rond te zweven, maar laten je steeds weer verweesd achter. Een hallucinante trip wordt onafwendbaar gewaand, tot je plots met beide voeten het aardoppervlak slist.
Klinken de songs aanvankelijk nog koud en afstandelijk, per draaibeurt winnen ze aan charme en vallen de puzzelstukken in elkaar. De bijdrage van Sinead O’ Connor is daar allerminst vreemd aan. De ex-priesteres propt nummers als ‘What Your Soul Sings’ en het profetische ‘Prayer for England’ barstenvol emotie, geruggensteund door de bevreemdende en ingenieus gefabriceerde hersenspinsels van 3D. Abstracte composities als ‘Butterfly Caught’ en ‘A Small Shot Away’ veroorzaken zowaar enkele ondergrondse schokgolven die de Schaal van Richter volledig in de war weten te sturen. Beide worden je in het oor gefluisterd door 3D, die ook opener ‘Future Proof’ voor z’n rekening neemt. De onvermijdelijke reggaelegende Horace Andy mag dan weer de bakens verzetten in ‘Everywhen’ en ‘Name Taken’. ‘Antistar’ sluit de plaat af, middels een negen minuten durende hypnotiserende basriff die op het randje van het transcendente balanceert.
100th Window heeft 3D bloed zweet en tranen gekost, het recenseren ervan evenzeer. Het album laat zich bij voorkeur als geheel consumeren en verheft zich genereus boven de songs afzonderlijk. De Brit is er nog maar eens in geslaagd om zijn grenzen te verleggen en z’n onhoudbare experimenteerdrang carte blanche te geven. De plaat laat niemand onberoerd, onafhankelijk van het feit als je ze nu goed, matig of slecht vindt. We geven Massive Attack dan ook oprecht het voordeel van de twijfel. De nachtrust wenkt.
http://www.kindamuzik.net/recensie/massive-attack/100th-window/2478/
Meer Massive Attack op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/massive-attack
Deel dit artikel: