Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
"Eigenlijk ben ik slechts een min of meer bekende muzikant / van wie het eigen lied faliekant gestrand is", zo spreekt Mathijs Leeuwis in openingslied 'Het Sterkste Verhaal'. Ook ditmaal hoeft er naar de kwetsbaarheid niet lang gezocht te worden. Met zijn typerende roestbruine stem duikt de Brabander opnieuw in emoties, twijfels, levensvragen en andere bedachtzaamheden.
Zou je denken dat titel Alweer Geen Revolutie duidt op persoonlijke scepsis? Misschien, want zelfkritiek is Leeuwis niet vreemd. En inderdaad, revolutionair is deze plaat niet, maar Leeuwis maakt wel degelijk een evolutionair proces door. De plaat is gevarieerder en spannender dan eerder werk en bevat veel subtiele details. Leeuwis combineert traditie met experiment en dus is er naast de bekende stijl ditmaal ook ruimte voor kleinschalige elektronische soundscapes. Het maakt de melancholie nog een tikje groter.
Leeuwis maakt een reis langs gevatte observaties van de menselijke soort. Soms letterlijk, zoals in het romantische 'Zondagavondstoptrein', waar hij zeer herkenbaar beschrijft hoe eenzaam een volle coupé kan zijn. Zo komt heel treffend zijn cynische blik op menselijk gedrag naar voren. En dus beschouwt, zoekt en dubt de Tilburger zich een weg door de plaat. Vaak ontnuchterend, soms ontwapenend. Vanuit zijn eigen koker of vanuit de huid van een ander verhaalt hij over de dingen die hij ervaart en zaken die voorbijgaan. Zoals de mentale teloorgang van zijn oude, wijze leraar in 'Je Weet Zo Weinig'.
Net als op vorige platen positioneert Leeuwis zich als een vaderlandse vakbroeder van Townes Van Zandt en Hank Williams, maar nestelt hij zich daarnaast ook in een immer steviger wordend Brabants contingent rootsy troubadours. Vaak sober, maar altijd gevat. Met ruimte voor fraaie, soms zelfs in de vergetelheid rakende vocabulaire. Zoals in de telkens subtiel contrasterende woorden die hij in een nummer als 'Priester/Kinderklas' tegen elkaar wegzet. Kleurrijk in vocabulaire, donker waar het gaat om sfeer. Opnieuw dompelt Leeuwis de luisteraar vakkundig onder in zijn donkerbruine, warme weemoed.
http://www.kindamuzik.net/recensie/mathijs-leeuwis/alweer-geen-revolutie/25058/
Meer Mathijs Leeuwis op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/mathijs-leeuwis
Deel dit artikel: