Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
'Thank You Billy Higgins!'. Het eerste nummer op dit album van het kwartet rond drummer Matt Wilson is een ode aan collega-drummer Billy Higgins, en klinkt zo vrolijk en opzwepend als de titel doet vermoeden. Higgins was een voorbeeld voor Wilson, vandaar. Nu heb ik niets tegen opzwepend, maar het vrolijke basisthema in een omgeving van redelijk vrij gespeelde jazz ergens tussen Eric Dolphy, Charles Mingus en Miles Davis' tweede quintet slaat als een tang op een varken. Voeg daarbij dat Wilson en zijn kornuiten best fijne muzikanten zijn maar bij lange na geen creatieve hoogvliegers, en de conclusie kan alleen maar zijn dat Humidity geen onverdeeld genoegen zal worden. dat is echter niet helemaal waar, want daarna wordt het beter: de twee meer ingetogen tracks erna zijn klasse. Vooral 'Swimming in the Trees' met zijn funky en dubby baslijn - klinkt meteen ook veel moderner - en de heerlijke, dit keer wel vindingrijke percussie van Wilson, is een van de mooiste nummers van de plaat. Ook het melancholieke, helaas wat korte 'Wall Shadows' is met zijn mooie bassolo en gevoelige klarinetpartijen van uitzonderlijke schoonheid. Verder lijkt Humidity niet te kunnen kiezen tussen freejazz enerzijds en hardbop en freebop anderzijds. Voor het eerste wordt er niet vrij genoeg gespeeld, voor het tweede zijn de thema's niet memorabel genoeg. Wat ook niet meewerkt is het bandgeluid als beide blazers tegelijkertijd de saxofoon ter hand nemen, waardoor er maar weinig afwisseling ontstaat. Aparte vermelding verdient de track 'Raga', waar heerlijke Indiase thema's op een fijne manier in het jazz-idioom worden geintroduceerd. Het is echter niet genoeg om van Humidity een echte aanrader te maken.
http://www.kindamuzik.net/recensie/matt-wilson-quartet/humidity/2711/
Meer Matt Wilson Quartet op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/matt-wilson-quartet
Deel dit artikel: