Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Na het succes van het vorige jaar verschenen album Leave Luck to Heaven laat de Texaan Matthew Dear het moment niet uit zijn handen glippen en levert een ouderwetse mini-LP af. Eigenlijk kunnen we beter spreken van een volwaardig album, want met 42 minuten en acht tracks heeft Backstroke gewoon een ouderwetse albumlengte. En zoals de laatste jaren opvalt werkt die lengte toch beter dan de volpropte cd's waar teveel artiesten ons mee vervelen. Het heeft iets vreemds, dat zeuren over albumlengte maar ik kan me niet aan de indruk ontrekken dat de charme van Matthew Dear door juist deze beperking veel beter tot zijn recht komt.
Dit is de minst essentiële reden waarom Backstroke de leukste microhouseplaat van 2004 is. Belangrijker is natuurlijk de muziek, een prettig in het gehoor liggende variant van house die ergens tussen Justus Köhnckes popfantasieën en Akufens klikkende surrealisme opbloeit. Zoals de beste microhouse is het plezier van Backstroke tweeledig: bij een laag volume ontvouwt zich een ritmisch inventieve popplaat, met echte, licht introverte liedjes, gooi je het volume omhoog krijgt de basdrum plotseling gewicht en transformeert de muziek zich tot uitermate geschikte clubmuziek (zie bijvoorbeeld het hypnotiserende 'Good Girl' of het fantastische 'And in the Night' dat een eerbetoon lijkt aan ouderwets swingende Kevin Saunderson-tracks.) Altijd dansmuziek maar zonder het eindeloze klopboor-totalitarisme van de techno/hardhouse-school waarmee bijvoorbeeld Johannes Heil, T.Raumschmiere of het Tresor-label menig dansvloer teistert.
Nee, hier heerst frictie, een rond geluid, ritmische cirkels die op onvoorspelbare momenten synchroniseren. Het ritme hoeft niet strak te marcheren, het mag strelen, ademen, vervagen, nutteloos verdwalen. En in de ruimte die hierdoor wordt geschapen kan Matthew Dear zijn laconieke stem kwijt. Het is niet een "goede stem" maar wel een die persoonlijkheid uitdraagt, zacht en sympathiek, die buitengewoon goed past in het klimaat van intieme klikjes. En in tegenstelling tot veel producers die geforceerd vocalen toevoegen heeft Dear een zekere poëtische inslag, een aanleg om precies de juiste zin te vinden die zowel in het ritme past als een ambivalente betekenis bezit. Hier geen makkelijke politieke slogans of oppervlakkige cyberfetisjisme, de meeste liedjes lijken (hij spelt de dingen niet uit) te draaien om intieme verlangens, volwassen communicatie en relaties. Buiten Keulen en de Miss Kittin/Felix Da Housecat-alliantie zijn leuke, intelligente en toch futuristische liedjes schaars in dansmuziek waardoor de liefhebber van avontuurlijke house Matthew Dear dient te koesteren. Hij vraagt om een ouderwetse dansvloerknuffel.
http://www.kindamuzik.net/recensie/matthew-dear/backstroke/6544/
Meer Matthew Dear op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/matthew-dear
Deel dit artikel: