Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Gooi wat elektronica tegen klassiek instrumentarium aan en liefhebbers van klassieke muziek vliegen nog net niet de gordijnen in als je het braaf binnen de perken houdt. Geen wonder dat bijvoorbeeld Nils Frahm of Jóhann Jóhannson de grootste successen op hun palmares konden bijschrijven met de minst spannende muziek. Het is voor Michel Banabila en Oene van Geel te hopen dat hun Music for Viola and Electronic II een heel ander lot beschoren zal zijn.
Na de eerste aflevering zijn de twee grootheden verder gegaan met de geïmproviseerde verkenning van elektronische instrumenten versus altviool. Daarbij krijgen ze ditmaal gezelschap van onder anderen Radboud Mens en Eric Vloeimans. Denk gerust aan de sfeer van een jamsessie, want je wordt omringd door vrijzinnige klanken die je omhullen en aan je sjorren, je verleiden en je een tik tegen de wang geven, of in een hoek een paar vingernagels langs een schoolbord halen, gevolgd door een streling met een donsveertje.
Texturen en timbres vallen uit de lucht in een glooiende vallei waar een ietwat onheilspellende disharmonie en dissonantie schuurt. Wringende minimale muziek wordt geduwd richting geluidskunst-achtige exploraties die spetteren en knarsen. Ze barsten van de bezieling en vooral van zeggingskracht. En dan niet van het afgekloven clichésoort dat onder de stoplap 'cinematisch' gevangen moet worden, maar juist in temperamentvol flikkerende en hakkelende stop-motion, waarbij je op de achtergrond de projector meent te horen ratelen.
De forte van Banabila, Van Geel & Co. is de warmte die eerstgenoemde uit zijn modulaire Doepfer weet te krijgen en die spruit ook uit de nerven van Van Geels klankkast. Daarmee is dan ook zo ongeveer de enige gemene deler van deze fragmenten aan borrelende, kwieke inspiratie gemarkeerd. Stiekem loop je het risico niet verder te komen dan het absoluut fenomenale openingswerk 'Hephaestus', dat urenlange repeat opeist. En daar is nu eens helemaal niets mis mee, al zou je dan wel voorbijgaan aan de nodige brille waarin freejazz, postrock en folk langskomen. Maar vooral wordt hier bewezen dat de combinatie van elektronica met klassiek instrumentarium wel degelijk voorbij laffe neuzelstrijkjes-met-neo-Eno kan gaan.
http://www.kindamuzik.net/recensie/michel-banabila-oene-van-geel/music-for-viola-and-electronics-ii/25927/
Meer Michel Banabila & Oene van Geel op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/michel-banabila-oene-van-geel
Deel dit artikel: