Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Mocky en zijn maatje Jamie Lidell hebben een hoop met elkaar gemeen. Ze zijn beiden een paar jaar geleden naar Berlijn verhuisd, Lidell vanuit Engeland, Mocky vanuit Canada. Ze hebben een gezamenlijke voorliefde voor zwarte muziek, ook al zijn ze ieder bijna net zo blank als de president van de Verenigde Staten.
Wat Lidell op zijn laatste album heeft geflikt met ouderwetse soul, probeert Mocky met R&B: toegankelijke popmuziek serveren op een bedje van eigenwijze electronica. Beide heren komen op het podium veruit het best tot hun recht: met veel gevoel voor humor en een aanstekelijk enthousiasme wordt ieder publiek ingepakt. Waar het supertalent in Jamie Lidell inmiddels wel algemeen geaccepteerd is, mogen we dat bij Mocky nog wel bediscussiëren.
Om te beginnen is Mocky niet zo’n goede zanger. Ten tweede is Mocky niet zo’n goede rapper. Dat was al duidelijk op zijn vorige album Are + Be (hebt u ‘m?), ook op tweede album Navy Brown Blues is het nog niet overtuigd. Ook als liedjesschrijver heeft Mocky zich nog niet bewezen, ondanks dat hij het op dit album wel degelijk serieus probeert. ‘Fighting the Tears Away’, de gedroomde hit van het album, is ondanks de engelenstem van Feist niet het juweel dat het zou moeten zijn. Daarmee is alles gezegd.
Humor blijft Mocky’s sterkste wapen. Hij verstoorde eens in een gorillapak het optreden van Belle and Sebastian bij Top of the Pops en haalt bij zijn optredens steevast allerlei fratsen uit. Ook Navy Brown Blues bevat af en toe weer behoorlijk clowneske raps, al is dit album een stuk serieuzer dan zijn vorige. Spelen kan hij ook, dat blijkt op dit album, dat blijkt uit bijdragen aan het werk van anderen. Daar kom je op het podium een heel eind mee, maar op een album is het kennelijk te weinig.
http://www.kindamuzik.net/recensie/mocky/navy-brown-blues/13264/
Meer Mocky op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/mocky
Deel dit artikel: