Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Mogwai is dit weekend door Slint zelf uitgenodigd om op het door hun geprogrammeerde ATP festival te komen spelen. Een grotere eer kan Mogwai niet ten deel vallen. Maar de Schotten hebben zelf inmiddels ook een redelijke reputatie opgebouwd en vooral live is de band een geweldig intense ervaring die je oortjes doet suizen. Een magische kwaliteit die op hun studio-albums, helaas, nauwelijks aan bod komt. De hard-zacht tegenstelling blijft daar ook bij hard-zacht waar hij bij live optredens manisch schippert van oorverdovend hard naar zacht. Een andere eer, die Mogwai evenzeer aan het hart zal liggen, is de introductie van wijlen John Peel die deze plaat en daarmee ‘Hunted by a Freak’ op zijn eigen charmante wijze inluidt.
Wat al deze nummers doet verschillen van hun studioversies is dat de muziek meer leeft. Op ‘Secret Pint’ (van Rock Action) na, dat op dit live opgenomen album vreemd genoeg een stuk ingetogener klinkt. ‘Hunted by a Freak’ klinkt organisch en vol passie. ‘Kappa’ en ‘Cody’ van het schitterende Come On Die Young verschillen in opzet weinig van het origineel. ‘R U Still in 2 It’ rijst spannender op dan op de albumversie waar de dronkemansvocalen van Arab Strap-zanger Aidan Moffat de spanningsboog opgelaten door de muziek ietwat indeuken. Het tweedelige ‘New Paths to Helicon’ zijn variaties op ‘Helicon I’ en ‘Helicon II’. ‘…Pt. I’ is met zijn tweeëneenhalve minuut doelloos gefröbel te verwaarlozen. ‘New Paths to Helicon Pt. II’ krijgt echter een behandeling waarbij ik een gelukzalige glimlach niet kan onderdrukken, met als hoogtepunt de zaligmakende rinkelende gitaar die de opbouw initieert.
Onbetwiste megaklapper op dit album is echter ‘Like Herod’, op Mogwai’s debuut Young Team al een sterk staaltje postrock-geweld waarbij alle remmen losgelaten worden. Maar deze verlengde versie (achttien minuten en dertig seconden) is adembenemend. Je zou het niet zeggen als het nummer langzaam voortkabbelt, schijnbaar een explosie ontlopend. Het begint pas op ongeveer vier minuut twintig als de stilte invalt, er zachtjes aan een snaar getrokken wordt en ze tenslotte hoerig hard he-le-maal los gaan. Een moment waarop ik sinds lange tijd weer eens denk dat de buren zo aan gaan bellen met de vraag of het alsjeblieft wat zachter kan. Een magistrale geseling van de oren die de sadomasochist in ons allen zal aanspreken. Loodzware bas, snerpende gitaren, bonkende drums en feedback, veel feedback. Met het epische ‘Stop Coming to My House’ dat hier een stuk dramatischer klinkt dan op het in 2003 verschenen Happy Songs for Happy People sluit Mogwai dit kunststukje schitterend af.
Voor de nieuwkomer is dit de perfecte introductie tot de wondere wereld van Mogwai. Van elk album iets en weer een stapje dichter bij de ervaring van een live optreden. Toch is er uiteindelijk maar een conclusie mogelijk: ga dit live zien!
http://www.kindamuzik.net/recensie/mogwai/government-commissions-bbc-sessions-1996-2003/8711/
Meer Mogwai op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/mogwai
Deel dit artikel: