Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Mono vult al een tijdje concertzalen en dat is helemaal terecht. Het kwartet heeft deels de hedendaagse postrock mee vorm gegeven en ook op Hymn to the Immortal Wind geven de Japanners te kennen dat ze in dit intussen breed geaccepteerde genre nog steeds de vinger aan de pols hebben.
Hymn to the Immortal Wind, beter dan deze titel valt de muzikale essentie van Mono niet te omschrijven. De band verstaat de kunst om drama in geluid om te zetten en het geheel blinkt uit in tristesse.
Hun vijfde studioplaat verhaalt in zeven episodes hoe aangrijpend muzikale tragiek kan zijn. Lieflijke snaren en spaarzame keyboards begeleiden ingetogen passages en op regelmatige tijdstippen barsten de gitaren los om de luisteraar naar andere oorden te brengen. Het kan steeds nog aangrijpender. De gitaren huilen in verschillende snelheden en de percussie verandert in razende machinerie zodat de storm in vol ornaat kan losbarsten.
Het mooie aan Hymn to the Immortal Wind is dat alle elementen perfect in balans zijn. Verbaast Mono niet, de band verveelt evenmin. In hun negenjarig bestaan hebben de Japanners hun kunsten geperfectioneerd en de schoonheid die dit tot gevolg heeft, weet nog steeds te beklijven.
http://www.kindamuzik.net/recensie/mono/hymn-to-the-immortal-wind
Meer Mono op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/mono
Deel dit artikel: