Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Een van de eerste geluiden die je hoort als je de spaghettiwestern-klassieker The Good, the Bad & the Ugly van Sergio Leone kijkt, is het gehuil van een coyote. Het is ook meteen het geluid waarop de beroemde filmmuziek van Ennio Morricone is gebaseerd. Voor Leone's volgende film, Once Upon a Time in the West, werd de muziek grotendeels al vooraf gecomponeerd, waardoor hij de beelden op het ritme en de sfeer van de muziek kon afstemmen.
Sudden Uni begint met het geluid van een jankende wolf, verwijzend naar de titel: de droom van een wolf. Mocht er ooit een film bij gemaakt worden, dan zal het waarschijnlijk een mengsel van stijlen bevatten, zoals recentelijk het geval was bij Kill Bill. De blackmetal van Moonsorrow schiet namelijk alle kanten op.
Deze debuutplaat van het Finse vijftal werd in 2000 uitgebracht. De band wisselde van platenmaatschappij en daarom wordt het nu heruitgebracht, met als bonus een extra nummer en een 40 minuten durende DVD, waar twee video's en een live-optreden op staan.
De muziek wordt strak, met overgave en zonder een moment te vervelen gebracht. Zanger Ville Sorvali zingt vanuit de diepste krochten van de hel, alleen is iemand vergeten hem een microfoon mee te geven, want zijn stem komt nauwelijks boven de muziek uit. Erg is dit niet, de in het Fins gezongen teksten zijn toch onverstaanbaar en de plaat wordt toegankelijker, omdat het geschreeuw niet overheerst.
De melodieën zijn beïnvloed door folkmuziek, wat vooral blijkt uit de zeer aanwezige keyboardpartijen. De momenten waarop de melodie de overhand neemt zorgen voor een welkome afwisseling van de aggressievere stukken. Wel is het verschil tussen de vrolijke, bijna kinderlijke melodieën en de agressie, die vooral aanwezig is op momenten dat Ville Sorvali in het rond schreeuwt, erg groot.
Ondanks dat de term blackmetal ontoegankelijk klinkt, is Sudden Uni een album dat uitnodigt tot meefluiten. Nou ja, op bepaalde momenten dan. Moonsorrow is dan ook geen echte blackmetalband. Door het veelvuldige gebruik van melodie, het bombastische geluid en de invloeden uit de folkmuziek kunnen ze net zo makkelijk worden ingedeeld bij de gothicmetal, pardon, de melodic darkmetal en op sommige momenten zelfs bij de powermetal. Het toegevoegde bonusnummer lijkt helemaal een aparte stijloefening: het klinkt alsof de Dropkick Murphys aan het grunten zijn geslagen.
Je kunt je natuurlijk afvragen wat het nut is van deze heruitgave, maar dat laat ik aan anderen over. Wat de muziek zelf betreft zullen de meningen, net als over Kill Bill, verdeeld zijn. Voor de één zijn de verschillen in stijl teveel van het goede, terwijl de ander het prachtig vindt. Voor de liefhebber die Moonsorrow nog niet kent, is dit in ieder geval een mooie kennismaking.
http://www.kindamuzik.net/recensie/moonsorrow/sudden-uni/5864/
Meer Moonsorrow op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/moonsorrow
Deel dit artikel: