Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Als vier gefreakte muppets stuiterden de bandleden van Mudvayne vijf jaar geleden over het podium. Ze zagen er werkelijk belachelijk uit, met hun hele lichaam in de meest felle kleuren geverfd. Tel daar de kinderachtige schuilnamen bij en je staat als band gewoon keihard voor lul.
Door al die kolder viel Mudvayne wel op in de nu-metalmierenhoop, al werden ze vanwege de onnodige strapatsen ook weer gemakkelijk als Slipknot-kloon bestempeld. Zeker omdat de trommelclown van die band Mudvaynes debuutalbum LD50 had geproduceerd. Achteraf bleek LD50 een klassieker door de vreemde maatsoorten, de krankzinnige breaks en de technische virtuositeit. Veel betere muzikanten (met name op bas) kom je in het genre tot op de dag van vandaag niet tegen. Puur op basis van de muziek hadden we rekening te houden met Mudvayne. Tijd om van dat ridicule imago af te komen.
Dat gebeurde deels op hun tweede album The End of All Things to Come. Weg met de schmink. Tegelijkertijd werd de onvoorspelbaarheid in de muziek deels vervangen door meer gangbare structuren. Die lijn wordt op hun Lost and Found doorgetrokken. Mudvayne schrijft betere liedjes dan ooit. De nummers zijn herkenbaar, melodieus en gestructureerd. Soms slaat de band daarin door. ‘Happy?’ en ‘TV Radio’ zijn zo catchy dat je haast vrolijk mee gaat klappen en zingen. Aan de andere kant grijpt Lost and Found terug op de bruutheid van het debuutalbum. ‘Determined’ is qua structuur een kloon van LD50’s ‘Dig’ en de riff van ‘Pushing Through’ lijkt als twee druppels water op die ‘Internal Primates Forever’.
De rest van het album ligt in het verlengde van The End of All Things to Come, zij het dat de kwaliteit van het materiaal hoger is. Elk nummer heeft een hook die onmiddellijk blijft hangen. Van een spacy kinderstemmetje tot een pakkende brug: het klinkt mede door de vette productie allemaal prima. Er wordt anno 2005 dus nog wel goede nu-metal gemaakt. Wie had vijf jaar geleden gedacht dat uitgerekend die rare stripfiguren daarvoor verantwoordelijk zouden zijn? Gelukkig heeft Mudvayne op tijd beseft dat het om de muziek gaat en niet om de hoeveelheid verf op je bakkes.
http://www.kindamuzik.net/recensie/mudvayne/lost-and-found/9650/
Meer Mudvayne op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/mudvayne
Deel dit artikel: