Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
De singer-songwriters worden dag in dag uit met twintig in een dozijn de wijde wereld in gesmeten. Er is altijd wel een luisterend oor te vinden dat serene liedjes in de geest van Nick Drake en Elliot Smith weet te waarderen. Nog steeds staat Drake op een voetstuk en wordt elke intieme liedjesschrijver terecht of onterecht op de weegschaal gezet naast de legende die al in de hemel zij.
Nyles Lannon mag deze keer op de weegschaal plaatsnemen, maar dat is oneerlijk; Lannon bezit kwaliteiten maar die zijn erg van deze tijd: hij ondersteunt de akoestische deuntjes met sfeervolle electronica. Drake moest het alleen van zijn stem en zijn snaren hebben, Lannon maakt gebruik van de digitale mogelijkheden van de eenentwintigste eeuw. De bio rept zelfs over hoorbare Fennesz-invloeden. Tsja, zover wil ik niet gaan, er is ruis hoorbaar, dissonantie, de digitale klanken voorzien de akoestische liedjes van een warme gloed. 'The Catch', 'My Last Breath' en 'Demons' doen denken aan The Postal Service. Beats, akoestische gitaar en melancholische vocalen. Het folky gitaarwerk op 'Hollow Heart' en 'Spy' gaat weer echt terug naar de singer-songwriterroots met aangename fluistervocalen en zachte melodieën. Prettig luisterwerk, achterover liggen, glimlach op je gezicht en genieten maar.
http://www.kindamuzik.net/recensie/n-lannon/chemical-friends/6578/
Meer n. Lannon op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/n-lannon
Deel dit artikel: