Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Waar Keji Haino, Oren Ambarchi en Stephen O'Malley gelopen hebben, daar groeit niets meer. Dit trio trekt een spoor van vernieling. Het laat niets dan smeulende resten achter. Als Nazoranai hanteren zij de tactiek van de verschroeide aarde. Zoals deze stoomwals van de psychedelische improv-noise tekeergaat, zo is er geen tweede. Gelukkig is er nieuws onder de zon: なぞらない. Of, voor iedereen leesbaar: the most painful time happens only once has it arrived already..?.
Als Haino niet zijn stembanden door krochten en langs hoge krijsende pieken jaagt, dan jammert en klaagt of kreunt zijn gitaar wel, in hallucinatoire muren aan overstuurde noise. Zijn stijl is uit duizenden herkenbaar en heeft een zekere ritualistische inslag. Zowel vocaal als op de snaren gaat van Haino's productie een bezwerende werking uit, die incantaties vanuit een nederwereld uit nevelen aan mystiek doet opdoemen.
Stephen O'Malley is geen vreemde in de wereld van het ritueel des doems. In meerdere van zijn artistieke incarnaties vergaat horen en zien je danig, niet in het minst door het gretig gebruik van zowel de volumeknop als rookmachine. Mijnheer Mist 1 en Mijnheer Mist 2 - in O'Malley's geval op bas - duiken op deze live-opname viermaal de apocalyps tegemoet. Daarbij raken ze het spoor en elkaar nogal eens een beetje kwijt, zo vrij dartelen beide geïmproviseerde partijen rond - als de sonische tegenhanger van 'geen hand voor ogen zien'.
Om ervoor te zorgen dat de grond niet helemaal onder je voeten wegzinkt, is er gelukkig nog Oren Ambarchi. Hij houdt op drums de boel bijeen en reikt de luisteraar de hand in de vorm van een minimale ritmische structuur. Alhoewel: op de derde plaatkant gaan de remmen ook bij hem los en knalt het trio gebroederlijk in volledig vrije modus, als een monster met wel erg veel ledematen, door de porseleinkast.
Titanenwerk, dat levert Nazoranai zonder meer. Een portie mokerslagen is het. Tussen totale vernietiging en verbijsterende heftigheid staat vooral het volslagen gebrek aan enige vorm van maathouden centraal. En je weet dat het waanzin is, maar terwijl je tegen een mistbank aanrijdt, roep je naar de mannen aan het stuur: "Chauffeurs, gas erop!" Blik op oneindig. En gáán.
http://www.kindamuzik.net/recensie/nazoranai/12394-12381-12441-12425-12394-12356/25451/
Meer Nazoranai op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/nazoranai
Deel dit artikel: