Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
De tijd is gekomen om de mietjes van de mannen te scheiden. Grof geschut in aantocht, begeleid door bommenwerpers die precisie paren aan extreme explosiviteit. Nile is een beest, een twintigpotige cheetah in een deathmetalgenre dat gedomineerd wordt door kuddes wilde gnoes. Nile’s obsessie voor het oude Egypte vormt, zoals altijd, de rode draad door de muziek, maar buiten sporadische, oosters getinte intro’s zit die obsessie verstopt onder een dikke laag technische deathmetal die zonder weerga is. Zodra ‘Dusk Falls Upon the Temple of the Serpent on the Mount of Sunrise’, het akoestische intro, uit de weg is laat Nile vijftig minuten lang niet meer los. Een uitputtingsslag met net zoveel beats per minuut als de meest extreme hardcorecompilatie.
Drummer Pete Hammoura, met zijn zeven armen en benen (kan niet anders) schopt met machinale perfectie de blastbeats uit zijn basdrum, een enorm, intense cadans producerend die geen wolkje zuurstof doorlaat. Het is onwaarschijnlijk hoe gitarist (en zanger) Karl Sanders die metronome wervelstorm bijhoudt, maar hij doet het. Onnavolgbare solo na onnavolgbare solo, en tussendoor ook nog eens zijn longinhoud omzetten in donderende grunts.
Waar ze met In Their Darkened Shrines hun status vestigden als de smaakmakers in de deathmetal-onderwereld is Annihilation of the Wicked de ultieme bevestiging van die status. Nog harder, nog sneller, nog extremer. Met dit plaatje op de achtergrond als geheim wapen hadden de farao’s langs de oude Nijl ongetwijfeld wat extra slagen gewonnen.
http://www.kindamuzik.net/recensie/nile/annihilation-of-the-wicked/10192/
Meer Nile op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/nile
Deel dit artikel: