Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
In Amerika liepen in 1994 opeens opvallend veel kids met felgekleurde haren op de schoolpleinen. En wat stond er op hun T-shirts? Green Day en The Offspring. De veroorzakers van wat de tweede punkgolf wordt genoemd. Vervolgens werden deze T-shirts ritueel verbrand en stonden opeens Bad Religion, Pennywise en Rancid op de klederdracht. En NOFX. Want die waren écht punk. Dat stond namelijk in De Bladen. Over NOFX gaan we het hebben, want die twintig jaar oude band heeft een Best Of uitgebracht.
NOFX had in 1994 het juiste album op het juiste moment. Punk in Drublic is een geweldige punkrockplaat. Zonder een moment in te zakken wordt er geknald, ongein uitgehaald en een onuitputtelijke hoeveelheid catchy riffs uit de mouw geschud. Het album leverde zelfs twee bescheiden hitjes op: ‘Leave It Alone’ en ‘Don’t Call Me White’, ook aanwezig op deze verzamelaar. Wie vooral gecharmeerd was van de originele reggaepunk van ‘Reeko’ kon z’n geluk niet op met de andere must have van NOFX: White Trash, Two Heebs and a Bean uit 1992, waar de Amerikanen zich vaker van de prettig gestoorde kant lieten zien.
In de tien jaar die na Punk in Drublic volgden, bleef NOFX opvallen. Door de cd-hoes van Heavy Petting Zoo, waarop een man een schaap vingert (op de vinylversie wordt hetzelfde schaap geneukt; ook een aanrader), door vele sterke maar ultrakorte songs op So Long and Thanks For All the Shoes, een EP met het achttien minuten lange nummer ‘The Decline’, een livealbum dat I Heard They Suck Live heet (er zijn veel betere bootlegs in de omloop), de matige Pump Up the Valuum en NOFX goes political op het vorig jaar verschenen The War on Errorism. In het cd-boekje van deze verzamelaar is de discografie van NOFX nog een keer op een rij gezet met grappige commentaren en – nog leuker – een negatieve recensie van elke cd.
Op The Greatest Songs Ever Written staat dus het complete overzicht, al drukken de samenstellers (waarschijnlijk de band zelf) er wel een flink stempel op. Aan de ene kant staan classics als ‘The Longest Line’, ‘Bob’, ‘Stickin in My Eye’ en ‘Philthy Phil Philantropist’ wél op de plaat, maar ontbreken ‘Please Play This Song on the Radio’, ‘Liza & Louise’, ‘Monosyllabic Girl’, ‘The Moron Brothers’ of sterke B-kanten als ‘Vincent’ en ‘Olive Me’. Zelfs ‘Perfect Government’ (“How did the cat get so fat?”) van Punk in Drublic heeft de eindstreep niet gehaald. Tja, van elk album zijn ongeveer drie nummers gekozen en dan moeten altijd wat favorieten afvallen.
Daar komt nog eens bovenop dat de keus zelden tot nooit valt op de ‘gestoorde’ nummers van de band, waardoor deze verzamelaar geen representatief beeld geeft van wat de band de afgelopen twintig jaar allemaal heeft uitgevoerd. Maar zelfs met die kritiek in het achterhoofd is het een zegen om naar zoveel geweldigs te luisteren. Want misschien zijn de onderbuiken nu nóg verder uitgedijd, NOFX heeft altijd aan de top van de punkrockladder gestaan en is na twintig jaar nog steeds relevant. Waarschijnlijk blijven ze doorgaan tot de weegschaal het eindelijk begeeft. Van mij mogen ze.
http://www.kindamuzik.net/recensie/nofx/the-greatest-songs-ever-written-by-us/7868/
Meer NoFX op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/nofx
Deel dit artikel: