Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
NOFX kent haar muzikale positie. In 1997 trapten ze So Long And Thanks For All The Shoes al af met de stelling “It’s my job to keep punk rock elite”. Ook op de nieuwste plaat overziet ze vanaf haar troon wat de stand van zaken is in punkrockland. In opener ‘The Separation Of Church And Skate’ vraagt de band zich openlijk af waarom punkrock zo veilig is geworden en in ‘Medio-core’ (de naam zegt het al) worden bands bekritiseerd die muziek uit vroegere tijden bij elkaar jatten en op dezelfde leest simpele melodieën maken. Nu kan NOFX zich dergelijke uitspraken best veroorloven, want de band timmert al bijna twintig jaar aan de weg en mag zich met een gerust hart één van de beste punkrockbands noemen, zo niet dé beste. Maar ook al blijven de eeuwige pubers goede platen maken, nog steeds worden de nu al legendarische albums White Trash Two Heebs And A Bean en Punk In Drublic niet geëvenaard en maken ze zich eigenlijk schuldig aan het eigenbedachte medio-core. Of is het niet echt eerlijk om te klagen over een album dat gewoon wéér goed is?
De band richt zich nu wel meer dan ooit op de politieke situatie in de USA. In het verleden liet de band in punktraditie al wel onvrede doorsijpelen, zoals ‘Perfect Government’ op Punk In Drublic en ‘Freedom Like A Shopping Cart’ op Heavy Petting Zoo, maar een centraal thema is het nog nooit geweest. Nu is de kans zelfs groot dat NOFX ingehuurd wordt op het verjaardagsfeest van Michael Moore, want Bush wordt ongenadig aangepakt. Op de voorkant van het album wordt hij al ongunstig geportretteerd en op nummers als ‘Franco Un-American’ en ‘Idiots Are Taking Over’ worden hij en de regering aangevallen op het dom houden van de Amerikaanse bevolking. En ook nog eens op uiterst creatieve wijze, want taalkundig zijn de heren in supervorm. Niet alleen heel komisch, maar ook nog eens zeer creatief.
Uiteindelijk zorgen taal en politiek voor het onderscheidende vermogen ten opzichte van voorgaande NOFX-albums. Verder is het weer same old same old: melodieuze punk met wat ska hier en daar, inclusief het trompetje. The War On Errorism kan probleemloos vele draaibeurten achter elkaar verdragen en laat zien dat NOFX nog steeds dezelfde plek aan de top bekleedt. En vanaf die positie gaan ze echt geen nieuwe klassiekers schrijven, maar gelukkig wel het tweejaarlijkse plaatje om het publiek erg tevreden te houden.
http://www.kindamuzik.net/recensie/nofx/the-war-on-errorism/3206/
Meer NoFX op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/nofx
Deel dit artikel: