Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Het masochistische karakter van experimentele muziek is commentatoren natuurlijk al langer opgevallen, maar bij bepaalde vormen van experiment krijgt deze observatie nog eens een extra steuntje in de rug. Let wel: ik gebruik het woord masochisme hier niet om experimentele muziek af te wijzen - sowieso een absurde onderneming binnen de context van deze Mars-sectie - maar juist om nadruk te leggen op de continue spanning tussen aantrekkingskracht en afstoting (of misschien nog vaker: verveling) die bij deze muziek aan de orde is.
Zo ook bij dit album van de Oostenrijkse cellist Arnold Haberl aka Noid, dat werd opgenomen in het befaamde Ausland in Berlijn en de Dornerplatz in Wenen. Het loop-karakter, dat zijn voorlopige hoogtepunt kent in hedendaagse electronische muziek, wordt hier als compositie- en performance-strategie voor de cello gebruikt. Patronen en zich schijnbaar eeuwig herhalende bewegingen. Tot je er als luisteraar bij neervalt en je afvraagt waarom de cellist niet hetzelfde lot heeft ondergaan - een vraag zowel uit ergernis als fascinatie.
Af en toe hapert de loop dan ook - bijna simultaan denk je en hoop je dat hij er uit vermoeidheid mee stopt - maar dan gaat hij weer verder, dezelfde loop, dezelfde geluiden. Indrukwekkend thematiseert dit album dan ook het lichamelijke karakter van geluid op een zeer eenvoudige manier: arm van cellist is vermoeid - oren van luisteraar zijn vermoeid.
http://www.kindamuzik.net/recensie/noid/monodigmen/6948/
Meer Noid op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/noid
Deel dit artikel: