Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Sommige dingen die in schoenendozen liggen te verstoffen, kunnen daar maar beter in blijven. Vergetelheid haar werk laten doen, kan een schone zaak zijn. Loskomen van ballast uit het verleden opent nieuwe wegen voor de toekomst. Toch ben je zo nu en dan maar wat blij dat een artiest toch is gaan grasduinen in zijn archief. Dat geldt bijvoorbeeld voor Sietse van Erve die met Undone vier ijzersterke werkstukken aan zijn Orphax-catalogus toevoegt. Zozeer zelfs dat je op slag denkt: man, spit door op die oude harde schijven of tussen die vergeten tapes!
Met een beetje goede wil zou je kunnen zeggen dat de nummers op De Tragedie van een Liedjesschrijver zonder Woorden op een eigenzinnige manier figuratief of verhalend zijn. Van Erve laat zich op die puike langspeler evenwel nooit volledig eenduidig uit en de uitdaging ligt erin om te midden van nogal wat melancholie de fantasie verder haar vrijlopende werk te laten doen. Op Undone tekent hij met vrijwel totale abstractie. Zwemmen met droog haar is er niet bij, je zult en moet je onderdompelen om vervolgens velerlei kanten op te kunnen met het kwartet composities.
Undone verbaast door massieve drone minimaal te laten klinken. Er 'gebeurt' namelijk bijzonder weinig in de gedragen ambientwerken, die doen denken aan een update van het ook al weinig dynamische, maar daarom zeer zeker niet minder enerverende album Irrlicht van Klaus Schulze. Waar die Duitse synthesizergrootheid liefhebber was van Richard Wagner en groots uitpakte, laat Van Erve bijna calvinistisch alleen de essentie overeind staan. Die zoemt en ruist met een kleine hoeveelheid knisper of echo grenzeloos en vervoert mateloos. Waarheen? Hopelijk naar meer uit de oude doos van Orphax.
http://www.kindamuzik.net/recensie/orphax/undone-484/24764/
Meer Orphax op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/orphax
Deel dit artikel: