Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Ostinato's website zegt: "Ostinato structureert hun muziek op dezelfde sporadische wijze waarop de menselijke geest werkt." Accurate omschrijving. De gedachtes die op een dag door je hoofd vliegen of zelfs in een uur de revue passeren bieden een schat aan emotie en afwisseling. Als je die in de muziek weet te leggen dan heb je misschien wel het hoogste bereikt, maar dan nog rest de vraag, en is het denk ik wel een eis, dat eenieder die naar je muziek luistert in precies diezelfde geestestoestand verkeert. En die vlieger gaat niet op. Maar de omschrijving is in ieder geval wel goed te herkennen in Ostinato's muziek en dat is al heel wat.
Left Too Far Behind gaat van een humeurige toestand naar melancholie, verdriet en boosheid, niet altijd even soepel maar dat doet niks aan het effect af. Het draagt er juist aan bij want elke keer als de sfeer verandert ben je op je hoede en wordt je meegesleurd. De diepte in, langs dikke geluidsmuren manoeuvrerend met af en toe een kans om rustig bij te komen. De eerste vier nummers beginnen uitermate stevig. Hoekige gitaarlijnen en roepende vocalen. Een bombastischer Slint met Godspeed You! Black Emperor-invloeden. De aggressieve stemming slaat met 'Hey You up in the Tower' om naar post-rock-crescendo's die een flinke dosis euforie uitstralen. 'Let Me Start with the Weather' doet weer denken aan het Explosions In The Sky van Those Who Tell the Truth…. Left Too Far Behind is een album voor als je even niet weet hoe je je voelt. Je kan schreeuwen, schoppen, stilstaan, even een traan laten en weer vrolijk opnieuw beginnen.
http://www.kindamuzik.net/recensie/ostinato/left-too-far-behind/6692/
Meer Ostinato op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/ostinato
Deel dit artikel: