Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Het favoriete bandje van emo's met bloemen in hun haar is terug! Nadat ze The Beatles geslaagd na-aapten op het album Pretty. Odd (waar overigens geen hits op stonden) verlieten de gitarist en bassist de band. Overgebleven zanger Brendon Urie en drummer Spencer Smith moesten het toen met z'n tweeën doen. En na een turbulente tijd slaan ze keihard terug met Vices & Virtues.
Want Panic! is terug waar het behoort te zijn. Al die Beatlesque nummertjes: het klonk wel lekker, maar het paste gewoon niet bij een band die heer en meester is in kekke emopop. Hop, doe die blazertjes uit en knallen. Dat is wat Panic! ook dacht. Logisch dat het openingsnummer 'The Ballad of Mona Lisa' gewoon keiharde powerpop is met twee verschillende refreinen. Uitschieter van de plaat is 'Nearly Witches (Ever Since We Met...)': een heerlijk vreemde wirwar van barokpop, ontstemde piano's, kinderkoortjes, bombastische refreinen en heel veel vreemde geluidjes.
Het zal moeilijk worden om de fans van zes jaar geleden terug te winnen. Niet omdat het geluid zo vreselijk anders is (dat is het namelijk juist níét), maar omdat hun fans van het eerste uur zes jaar ouder zijn. Op je vijftiende was A Fever You Can't Sweat Out een leuke plaat. Nu kun je als twintiger luisteren naar Vices & Virtues zonder je te schamen.
http://www.kindamuzik.net/recensie/panic-at-the-disco/vices-virtues/21702/
Meer Panic! At the Disco op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/panic-at-the-disco
Deel dit artikel: