Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Voor Peeping Tom haalde Mike Patton inspiratie bij Michael Powell’s gelijknamige film uit 1960. De reacties op deze thriller over een psychopatische voyeur die de doodstrijd van vrouwen filmt, waren zo negatief dat Powell zijn verdere carrière in Engeland kon vergeten. Het is echter twijfelachtig dat deze plaat een gelijkaardige controverse zal ontketenen, want dit is Pattons meest toegankelijke werk in jaren. Hij grijpt een paar keer terug naar de Faith No More-sound en bovendien doen er zodanig veel sterren uit alle geledingen van de bevolking mee, dat er voor iedereen wel iets te rapen valt.
Naar analogie met de film draait het allemaal om een gebrek aan fysieke intimiteit. Zodoende werd er enkel virtueel gecollaboreerd. Patton schreef songs met medewerkers in gedachten, stuurde die vervolgens op en wachtte angstvallig op het eindresultaat. Bijna iedereen die hij contacteerde, reageerde positief. Wat Anticon-man Odd Nosdam zoal heeft toegevoegd aan ‘Five Seconds’ is niet duidelijk. Het is lekker agressief, maar wel pure Patton. ‘Don’t Even Trip’, met relaxte breakbeats van Amon Tobin, lijkt mutante r&b, met een funky schwung en gruizige gitaren. In ‘Getaway’, met Kool Keith, zitten nog ruwere geluiden, maar door de kurkdroge beats blijft het zeer relaxte hiphop.
In ‘Your Neighborhood Spaceman’ duikt Nosdam nog eens op, en hier is zijn invloed groter: lekker scheve hiphop, glad maar mèt weerhaakjes en van die typische geaffecteerde Pattonvocals. Voor ‘Kill the DJ’ wist hij Massive Attack te strikken, die middels voluptueus gebonk en rauwe effecten naar de dansvloer lonken. "Play me!", roept Patton keer op keer.
De Braziliaanse Bebel Gilberto loopt verloren in ‘Caipirinha’. Een typische bossanovatrack wordt in de refreinen bestookt met een dosis lawaai, met een behoorlijk overbodig resultaat. Turntable wizard Kid Koala is ook niet echt op dreef in ‘Celebrity Death Match’. Zijn scratches en breaks zijn vingervlug, maar niet bepaald inventief. Dan liever het vrolijke ‘How U Feelin’’ met Doseone, nog een Anticon-lid, waar qua interessante geluiden heel wat lekkers te vinden is. In het smerige ‘Sucker’ laat Patton de frêle freule Norah Jones een potje vuilbekken en hijgen. Het gaat haar nog goed af ook. Op het einde weerklinkt er wel een zenuwachtig lachje. Respect!
Peeping Tom is een leuk allegaartje van stijlen en ongetwijfeld Pattons interpretatie van hoe een popalbum hoort te klinken. Leuk als tussendoortje, maar vergeleken met pakweg de zielsverblekende uitspattingen van Fantômas mist het toch een tikkeltje intensiteit.
http://www.kindamuzik.net/recensie/peeping-tom/peeping-tom/13100/
Meer Peeping Tom op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/peeping-tom
Deel dit artikel: