Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Progressieve rock lijdt niet zelden onder het stigma 'antihip'. Of onder het vooroordeel 'alle wegen leiden naar Pink Floyd'. Progressief zo blijkt is niet altijd hetzelfde als vooruitstrevend. En aanhaken bij progressieve metalcollega’s als Textures en Opeth zit er ook niet in. Die leggen de lat wel heel erg hoog.
Porcupine Tree kiest al meer dan tien jaar zijn eigen weg en dat is er een zonder drempels en stoplichten. Niet alleen weet de band de luisteraar te verrassen met eigentijdse ideeën die nu eens niet vol weemoed uit de Pink Floydkoker komen, ze knallen er bovendien nog wat echte beukmomenten (lees dubbele basdrums) bovenop. Het zijn details die naar meer smaken.
Alweer een conceptalbum? Ook een cliché dat voor progressieve bands nogal eens waar is. De grens tussen pretentieuze rommel en kunst is zoals op veel conceptalbums flinterdun. Het belegen concept van Fear of a Blank Planet vertaalt zich eenvoudig naar de dag van vandaag. TV is slecht, internet is gevaarlijk en jongeren weten zich geen raad. Elementen die smeken om een diverse muzikale aanpak.
Het resultaat hinkt op twee gedachten: progressief en eigentijds. Geen overdonderende toetsenpartijen en atmosferische intermezzo’s vol alleskunnerij. Op Fear of a Blank Planet zijn de liedjes er weliswaar lang genoeg voor maar alles blijft netjes binnen de perken. Wel zit de uitvoering vol sfeerwisselingen en muzikale lagen.
In die zin is Porcupine Tree een progressieve band, in de eigentijdse ideeën zijn ze vooruitstrevend. Wat na beluisteren rest is een album dat op twee fraaie gedachten hinkt maar niet wil beklijven. Porcupine Tree zit gevangen in zijn zelfgemaakte val: progressief zijn van nature, modern willen klinken en ergens in het midden eindigen.
http://www.kindamuzik.net/recensie/porcupine-tree/fear-of-a-blank-planet/15348/
Meer Porcupine Tree op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/porcupine-tree
Deel dit artikel: