Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
De leden van Pseudopod zijn al bij elkaar sinds ze elkaar tegenkwamen op de universiteit. Zowaar een prestatie van formaat. Tegenwoordig dragen ze dure titels als bachelor in Music Studies of master in Ethnomusicology. Professionals dus. Mensen met verstand van muziek. Vorig jaar wonnen zij de prestigieuze "Best College Band Of The USA" competitie die onder andere door Rolling Stone wordt georganiseerd. Met het prijzengeld namen zij hun debuut cd op. En tja, toegegeven, Pseudopod is de natte droom van elke A&R manager. Het viertal ziet er niet verkeerd uit, de muziek luistert lekker weg en de productie van Pseudopod's debuut is clean en helder. Tel daarbij op dat de zanger zeker potentie heeft en je hebt een ruwe briljant in handen. Maar ter zake. Het gaat immers om de muziek. En die is, tja, nogal vlak. Pseudopod begeeft zich links van Pearl Jam, rechts van Live en snoept af en toe iets af van REM en Toto. Poprock zonder ziel zogezegd. Maar is dat is al te cru gesteld. Al is de vergelijking met Live geen toeval. Beide bezitten een charismatische zanger die zingt over onderwerpen die iedereen begrijpt: de liefde, sociaal onrecht, de onbegrijpbaarheid van de wereld. Een beetje op een Miss World manier, maar goed. Je ziet Pseudopod zo op het podium staan met een Amerikaanse vlag. Of de voeten van Bush kussen gelijk Live. Muzikaal lijken de bands ook op elkaar. Pretentieloze poprock. Net te hard voor Sky Radio, te zacht voor de alternatieve radiostations. Het verschil tussen Live en Pseudopod is dat Live inmiddels een parodie op zichzelf is geworden. Pseudopod kan nog alle kanten op. Op deze plaat toont het viertal uit Californië dat ze ontegenzeglijk over talent beschikken, dat ze goede liedjes kunnen schrijven ("Dante"), het begenadigde muzikanten zijn (het jazz stukje in opener "Intentions") en dat ze niet vies zijn van een spetterende jamsessie ("Lackadiasical Memory"). Maar telkens walst de cleane productie over de in potentie goede songs. Als een deken die alle passie en spanning wil dempen. Als een laag vorm die de jongens wil klaarstomen tot een hitfabriek. Mijn advies: de volgende plaat zelf opnemen in een aftandse studio ergens in de bossen van Idoha en dan echt laten horen wat er in zit. Want deze band kan net zo groot worden als het Maastrichtse Cranks ooit had kunnen worden. En zie wat van hen terecht is gekomen. Dat zou eeuwig zonde zijn.
http://www.kindamuzik.net/recensie/pseudopod/pseudopod/2179/
Meer Pseudopod op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/pseudopod
Deel dit artikel: