Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Wie? Inderdaad. Het is de nationale vogel van Alaska, de ptarmigan. Niet dat die een plaat opgenomen heeft. Vijf jongemannen uit Vancouver eerden de vogel met een psychedelische folkband en een mysterieus, fascinerend album. Ptarmigan werd oorspronkelijk in 1974 uitgebracht en bleef jarenlang een collectors item voor gesjeesde progfans en psychedelische rockers. Nu is er eindelijk een reissue en kan de gewone mens ook van deze bijzondere plaat genieten.
De folk van Ptarmigan verschilt nogal van de folk die we tegenwoordig horen en zelfs de freakfolk van weetikveel wie lijkt nergens op de dynamische verleidingen die zich op Ptarmigan bevinden. Opvallende afwezige is een stugge ritmesectie, alles drijft, zweeft, dartelt rustig voort zonder aan banden te worden gehouden door de vierkwartsmaat van een drum of een basritme dat plakt aan alle kanten. Daarbij komt nog eens de intense liefde voor Oosterse klanken van bandleiders Glen Dias (fluit en zang) en Monte Nordstrom (gitaar en zang). Het zit in Dias’ fluit, de akoestische gitaren die glinsterende webben spinnen en de licht euforische vocalen die zingen alsof het altijd lente is.
Transparantie en luchtigheid, veroorzaakt door speelse belletjes, de zachte harmonievocalen, de lange Oosters getinte afsluiter die ‘Coquihalla’, alles staat in het teken van spirituele verlichting en er zijn maar weinig bands die dat zo overtuigend brengen. New Age is dan misschien een vies woord, als het goed gedaan wordt is er niks mis mee en wanneer je nu naar Ptarmigan luistert begrijp je wellicht waarom deze muziek zijn eigen naam nodig heeft. Transparante psychedelische folk klinkt ook zo flauw.
http://www.kindamuzik.net/recensie/ptarmigan/ptarmigan/13964/
Meer Ptarmigan op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/ptarmigan
Deel dit artikel: