Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Na het uit elkaar vallen van Kyuss maakte Josh Homme min of meer in zijn eentje een meesterwerk: het debuutalbum van Queens of the Stone Age. De hypnotiserende, minimalistische 'robotrock' op die plaat was eigenlijk niet meer te verbeteren. Dat moet Homme ergens ook beseft hebben, want hij hield in de daarop volgende jaren dezelfde formule aan, alleen opgetuigd met allerlei versieringen, al dan niet aangebracht door een keur aan gastmuzikanten. Dat leverde commercieel succes op dankzij megahit 'No One Knows' en ook een reeks prima platen, die wel nogal eclectisch zijn en hoogtepunten met niemendalletjes afwisselen. In de kwaliteit ervan leek bovendien toch ook wel een dalende lijn te ontdekken.
De laatste van die albums, Era Vulgaris, verscheen in 2007. In de tussentijd stapte Queens of the Stone Age over van major Interscope naar indie Matador, terwijl het debuut opnieuw werd uitgebracht en live integraal gespeeld (nummers van de plaat waren sowieso altijd het hart van de liveset blijven vormen). Die ontwikkelingen en lange tussentijd scheppen verwachtingen voor de nieuwe plaat ...Like Clockwork: zou Homme erin slagen nieuw elan te vinden en de dalende lijn te doorbreken? Wellicht door terug te grijpen op het geluid van het debuut?
Dat laatste is zeker niet het geval. Dat nieuwe elan is er daarentegen zeker wel: ...Like Clockwork het beste Queens of the Stone Age-album geworden sinds zeker Rated R en misschien wel sinds het debuut.
Misschien heb je al gedeelten van de plaat via video's of live-uitvoeringen gehoord en was je daar niet heel enthousiast over. Weet dan dat dat geen goede graadmeter is, want ...Like Clockwork is een rasecht ouderwets studioalbum, dat het best in alle rust in zijn geheel beluisterd kan worden. De nummers zijn in het algemeen traag, duister, enorm veellagig en niet echt direct pakkend. Het meeste lijkt de plaat nog op de ook al niet bepaald toegankelijke tweede helft van Lullabies to Paralyze, maar dan op een veel hoger niveau. Naar een hit als 'Regular John' of 'No One Knows' zul je tevergeefs zoeken. 'My God Is the Sun', de eerste single van ...Like Clockwork en ook het enige nummer wat als zodanig kan functioneren, is verreweg de minste song van de plaat.
De vergelijking met die andere grote recente release, Daft Punks Random Access Memories, dringt zich zo op. Beide zijn het volbloed albums die afstand nemen van het vluchtige luisteren op SoundCloud of YouTube en beide vereren ze zonder enige ironie de decadente jaren zeventig. Waar Daft Punk in de disco staat, daar zet Queens of the Stone Age onder invloed van een jointje of LSD nog eens Dark Side of the Moon op. Classic- en progrockinvloeden in het algemeen en die van Pink Floyd in het bijzonder zitten namelijk in alle poriën van ...Like Clockwork. Niet alleen in het gitaarspel van Homme, maar ook in zijn enorm verbeterde zang.
Minder direct wat betreft geluid, maar zeker qua duistere sfeer is ...Like Clockwork ook een plaat die refereert aan het op heroïne gegrondveste West-Berlijn van Lou Reed en David Bowie. Typisch genoeg is de gastmuzikant uit die periode niet een van die namen, maar de meer bij Daft Punk passende Elton John. Wees gerust: hij speelt alleen piano en doet mee met het achtergrondkoortje.
Het devies voor ...Like Clockwork is dus om niet de verwachtingen te laten bepalen door eerdere muziek van band, maar wel door de gothic hoes. Neem er de tijd voor en laat je door de muziek langzaam naar duistere diepten slepen. Het culmineert allemaal in het afsluitende titelnummer (ook wat dat betreft is ...Like Clockwork een album van de oude stempel): een schitterend melancholieke pianoballad. Wie had dat ooit verwacht van de band van 'Feel Good Hit of the Summer'?
http://www.kindamuzik.net/recensie/queens-of-the-stone-age/like-clockwork/24040/
Meer Queens of the Stone Age op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/queens-of-the-stone-age
Deel dit artikel: