Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Het gevoel wat de laatste jaren rond R.E.M. hangt is er een van gezapigheid. De drie peetvaders van de alternatieve muziek leken zowaar tevreden te zijn met hun leven. Eens in de zoveel jaar een album, tournees die meer weg hebben van een vakantie, genieten van de familie; en tegen de verveling dienden de vele nevenprojecten. Luister Reveal erop na en probeer maar iets van wat op bevlogenheid lijkt terug te vinden. Dat het een zomeralbum is wil natuurlijk niet zeggen dat ook de luisteraar in dezelfde lamlendige houding geplaatst dient te worden.
Op 11 september veranderde ook voor het altijd politieke actieve gezelschap iets. De vechtlust kwam terug en men voelde zich weer de jonge honden die tegen de gevestigde orde (lees: de extreem-rechtse regering en media) in de VS moesten strijden. Maar waar Document uit 1987 op luidruchtige en openlijke wijze het tijdsbeeld beschreef, daar keert Around the Sun zich naar binnen. Alleen het ten tijde van de oorlog in Irak uitgebrachte ‘Final Straw’ zou door kunnen gaan voor een hedendaagse aanklacht. Maar het Bob Dylan-achtige nummer had net zo goed in de jaren ’60 geschreven kunnen zijn, of nog, zou over vijftig jaar nog relevant kunnen zijn. Nee, de ‘angriest pacifist in the world’, Michael Stipe, lijkt zich vooral met relaties bezig te houden. Relaties tussen wereldmachten (het hartverscheurende ‘I Wanted to Be Wrong’) maar ook tussen ex-geliefden (de single ‘Leaving New York’) en misschien ook wel allebei tegelijk (het heerlijk trippende ‘The Outsiders’). Er klinkt pijn en spijt in zijn stem, maar ook berusting. Zoals ook de muziek vooral berustend is. Op het eerste gehoor ook saai, maar pas na enkele weken toont het dertiende album van de groep zijn ware aard.
Around the Sun blijkt dan juist een krachtige plaat te zijn. ‘Boy in the Well’ is het grootse en fatalistische vervolg op ‘Drive’, zoals meer nummers aan de klassieker Automatic for the People doen denken. Beide albums tonen de sterkste (folky) kant van R.E.M. Maar waar die plaat nog wat springerige, uptempo nummers heeft om de langzame, sombere nummers balans te geven, daar moeten we het hier alleen met ‘Aftermath’ doen. Dat is jammer, want sinds het vertrek van drummer Bill Berry hebben we niet echt meer kunnen rocken met de overgebleven leden. Die rockers hebben ze wel, zoals het nu live veel gespeelde ‘I’m Gonna DJ’, maar het is dus een doelbewuste keuze om het tempo laag te houden. En als dat op zo’n meeslepende wijze gebeurt als op de laatste twee nummers is daar weinig mis mee. Peter Buck en Mike Mills geven Stipe alle gelegenheid om te stralen. En na een zware luisterklim schitteren wij mee Around the Sun.
http://www.kindamuzik.net/recensie/r-e-m/around-the-sun
Meer R.E.M. op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/r-e-m
Deel dit artikel: