Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Na het springerige debuutalbum Goodbye Falkenburg uit 2010 is britpopband Race Horses uit Wales meer de diepte gaan zoeken. En met succes: met Furniture is het net alsof het begrip 'moeilijke tweede' nooit bedacht is.
Voor de opnames van hun tweede langspeler verbleven de bandleden twee weken in een jeugdhostel in Zuid-Londen. Ze hadden het genoegen dat het hostel vol zat met Spaanse en op Michael Jackson dansende toeristen. Maar de bandleden besteedden hun tijd professioneel: op de dansvloer analyseerden ze de muziek van producer Quincy Jones om er achter te komen waarom deze nummers zo goed klonken. Ze verwerkten deze kennis in het opnameproces en kwamen tot Furniture, een minder springerig, maar meer dansbaar album dan hun debuut.
Furniture kan bovendien gezien worden als reactie op de huidige shoegazerevival. "Alle nieuwe muziek die ik hoorde leek verborgen achter reverb, achter een laag coolheid", vat zanger Meiryl Jones het zo mooi samen. Op shoegaze-invloeden kunnen we ze dan ook niet betrappen, wel op diepgang. Mislukte relaties zijn een thema op deze plaat. In de titeltrack vergelijkt Jones bepaalde relaties bijvoorbeeld met meubilair: "We are furniture / she doesn't see me, I don't see her." De even deprimerende oplossing voor dit probleem volgt in 'My Year Abroad': "I might still love you if I had left you long ago."
Niet slechts tekstueel, maar ook muzikaal is Furniture een meer diepgaande plaat dan zijn voorganger. De meeste nummers blijven uiteraard die kenmerkende vrolijke ondertoon houden, maar met name de sterke tweede helft van de plaat klinkt donkerder dan Race Horses tot op heden geklonken heeft: 'Bad Blood' is een melancholisch disconummer, 'Old and New' is een mooie, rustige ballad à la Mystery Jets en single 'My Year Abroad' klinkt zelfs zeer duister. Het vormt een contrast met de overigens ook zeer goede eerste helft, waarop de band muzikaal gezien klinkt als een moderne versie van Dogs Die in Hot Cars.
Al met al valt er weinig af te doen aan Furniture. Het enige echt te benoemen minpunt is misschien 'Nobody's Son', dat wel erg op Queens 'Radio Ga Ga' lijkt. Voor de rest is Furniture een goede tweede plaat, waarop Race Horses meer de diepte durven te zoeken zonder er een moeilijke tweede van te maken.
http://www.kindamuzik.net/recensie/race-horses/furniture/23530/
Meer Race Horses op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/race-horses
Deel dit artikel: