Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
De release van een nieuwe Ray LaMontagne-plaat is een gebeurtenis. Hoewel de songschrijver uit het bosrijke Maine in de VS een teruggetrokken leven leidt en nauwelijks interviews geeft, is zijn zelfvertrouwen sterk gegroeid sinds zijn debuut Trouble uit 2004. Op een onnadrukkelijke manier getuigt God Willin' & the Creek Don't Rise van de artistieke groei van de beste (roots)zanger van zijn generatie.
LaMontagne is in het zadel geholpen door drummer en producer Ethan Johns, maar de tijd is blijkbaar aangebroken dat de Amerikaan het alleen doet. Ditmaal trekt hij de productie geheel naar zich toe en dat resulteert, ondersteund door een groep vaste muzikanten, in een plaat van een echte band, een plaat die niet louter is opgetrokken rond hemzelf.
Manassas en The Band zijn namen die direct bovenkomen bij dit soort bevlogen rootsmuziek, niet toevallig inspiratiebronnen voor LaMontagne. De ontwikkeling vooruit is dus ook een ontwikkeling achteruit de popgeschiedenis in. Deze plaat wordt al de nieuwe Harvest genoemd, wellicht door de pedal steel van Greg Leisz, die wijlen Ben E. Keith uit Neil Youngs band doet vergeten.
Toch is God Willin' & the Creek Don't Rise een werkstuk dat geheel op zichzelf staat. Opener 'Repo Man' is een stevig liedje waarmee The Pariah Dogs zich doen gelden en 'New York City's Killing Me' dat hierop volgt is een nieuwe klassieker, ongekend melancholiek en zo zacht en soulvol gezongen. Wrakhout zit er nergens tussen. De hele plaat is gevarieerd, subtiel in elkaar gesleuteld en de goede man zelf zingt de sterren van de hemel. Absolute top.
http://www.kindamuzik.net/recensie/ray-lamontagne/god-willin-the-creek-don-t-rise/20619/
Meer Ray LaMontagne op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/ray-lamontagne
Deel dit artikel: