Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Als er een regel bestaat die zegt dat elke plaat met de deur in huis moet vallen, dan is Ray Lamontagne hiervan niet op de hoogte. Zelden zo’n weifelend begin gehoord als ‘Be Here Now’. De zanger die succesvol debuteerde met het soulvolle Trouble is de weg kwijt in ‘Be Here Now’. Weelderige strijkers overwoekeren Lamontagnes akoestische gitaarspel. Deze meanderende, Nick Drake-achtige folky opener lijkt een pastorale karikatuur van eerder werk van het vocale genie van Trouble.
De strijd van de in zijn ziel baggerende Lamontagne wordt de strijd van de luisteraar voor wie in ‘Be Here Now’ nauwelijks plaats is. In het tweede nummer ‘Empty’ opent zich langzaam een perspectief. Lamontagne verhaalt fluisterend dat hij zijn duivels recht in de ogen heeft gekeken en talloze keren naar de hel en terug is gereisd. Er zijn vele dingen die een man kunnen doden en er zijn tal van manieren om te sterven, maar alles blijft één groot raadsel, fluisterzingt Lamontagne. De Stem die in deze man woont en die je op Trouble genadeloos bij de strot greep, zit gekooid en blijft vooralsnog opgesloten.
Ethan Johns is hier wederom de producer en de multi-instrumentalist die het klanktapijt weeft voor de zang en de akoestische gitaar van Lamontagne. Het einde van ‘Barfly’ brengt eindelijk de vaart erin en geeft enige hoop. De remmen gaan daarna los in ‘Three More Days’, een eigenhandige Memphis-soul kraker van het zuiverste water. Een nummer dat elke plaat zou redden. De Stem komt uit de kooi en werkt naar een bloedstollend einde toe. Sam en Otis vallen elkaar hierboven van geluk in de armen.
Maar dan is het weer terug naar af en zakt het tempo in, al is de toon van Lamontagne wel veel directer. ‘Can I Stay’ is opnieuw een pastoraal werkstukje, maar de Stem zit voorin de mix en boeit van a tot z. ‘You Can Bring me Flowers’ is jazzy met onheilspellende, donkere ondertoon. En goddank haalt de gekooide Stem voor het eerst fel uit. Ook ‘Gone Away for me’ is weinig opwekkend, want het leven duurt nog zo lang als je lief er vandoor is. De plaat kruipt naar het einde. Des te enerverender als Lamontagne zijn Stem, zijn onwaarschijnlijk fraaie instrument, activeert. Gedoseerder dan op Trouble, maar buitengewoon pijnlijk en effectief zoals in ‘Lesson Learned’ gebeurt.
Till the Sun Turns Black is niet de opvolger die de liefhebber van Trouble zich had gewenst. Het is geen plaat die de mooiste Stem van dit moment optimaal in stelling brengt en de vele blanke would-be soulzangers afserveert. Maar het is vintage Lamontagne en dus is het goed zo.
http://www.kindamuzik.net/recensie/ray-lamontagne/till-the-sun-turns-black/14185/
Meer Ray LaMontagne op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/ray-lamontagne
Deel dit artikel: