Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
'We leven in een wereld waarin Geri Halliwell aan haar derde fucking autobiografie toe is, terwijl ze wat haar verdiensten betreft nauwelijks in staat is één fucking postzegel te vullen’. Richard Ashcroft ten voeten uit. Het is slechts een van de talloze straffe uitspraken die de gehaaide Britse critici hem de afgelopen tien jaar wisten te ontlokken. Het working class-icoon was als roemrijk zanger van The Verve gedurende de jaren negentig een gedroomd doelwit: het onverhoopte succes van de majestueuze hymne ‘Bitter Sweet Symphony’ én een trio steengoede singles loodsten Urban Hymns richting zeven miljoen verkochte exemplaren. De rest is geschiedenis. De artistieke zelfmoord van The Verve was onafwendbaar, de Wigan lad bleef verweesd achter, hulde zich jaren in stilzwijgen en werkte geduldig aan een solocarrière.
In grandeur gezwolgen platen als Alone With Everybody en Human Conditions drukten ons eens te meer op het feit dat Ashcroft een briljant songschrijver is wiens stemcapaciteiten ieder andere zanger ruimschoots overtreffen. Beide albums waren echter te onevenwichtig om tot een waar meesterwerk uit te groeien en konden niet over de hele lijn bekoren. Keys to the World slaagt hier echter wél in. Ze klinkt rauwer en een pak minder gepolijst dan de voorgangers en puilt dermate uit van de soul dat je zou zweren dat Motown hem in het bloed zit.
Het geloof in niets behalve jezelf zit Richard Ashcroft als gegoten in de jachtige Dylaneske opener 'Why Not Nothing'. Meerwaardezoekers lachen de tanden bloot bij de wah-wah gitaar en het contingent wollige strijkers van 'Music is Power'. 'Break The Night With Colour' dwingt een vrijgeleide af naar de ziel alwaar de emotionele huishouding behoorlijk op de proef wordt gesteld met andere woorden, een tijdloze klassieker die amper verbleekt bij wereldsongs als 'Sonnet' en 'Drugs Don’t Work'. Van het melancholische ‘Words Just Get in the Way’ momenteel royaal in de favorietenrol is geen letter gelogen: het nummer is van een oogverblindende schoonheid. Het als een bezwerende mantra opgediende titelnummer (let op die indringende, sacrale vrouwenstem) is groots, imposant en beklijvend van begin tot eind en ‘Sweet Brother Malcolm’ loepzuivere tristesse in luxe-verpakking.
‘Cry Till The Morning’ is, uitgezonderd de pianoakkoorden, minder gefortuneerd. Het refrein is behoorlijk zeurderig, wat de reden is waarom we bijvoorbeeld ‘Stop Crying Your Heart Out’ van Oasis een draak van een song vinden. Het hier thematisch bij aansluitende ‘Why Do Lovers’ is echter weer ontroerend mooi en zo introspectief en openhartig dat we plaatsvervangende gêne amper kunnen afwenden. Prachtig is ook de woelige intro van ‘Simple Song’, waarin piano en blazers een strijd op leven en dood aangaan. Het vervolg blijft hier echter enigszins in gebreke, maar dit is slechts detailkritiek.
Slotsom: wat hebben vijfenveertig minuten Keys to the World ons geleerd? Dat Richard Ashcroft op zijn minst vier songs van wereldformaat mag toevoegen aan zijn cv. Dat hij met voorsprong inderdaad de beste rockzanger van zijn generatie is. Dat hij met het aantal prikkelende melodieën die voorbijrazen een warenhuis kan vullen. Dat hij geen camera’s of wereldleiders nodig heeft om een leidraad voor een beter leven te poneren. En dat wij Keys to the World een wereldplaat vinden, maar u volledig vrij bent daar anders over te denken. Alhoewel …
http://www.kindamuzik.net/recensie/richard-ashcroft/keys-to-the-world/11832/
Meer Richard Ashcroft op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/richard-ashcroft
Deel dit artikel: