Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
“In the future, everybody will be anonymous for 15 minutes”, zegt Robbie Williams in ‘The Actor’, een van de nummers op zijn nieuwe plaat. Williams heeft wel iets met acteren. Wie is de echte Robbie Williams? Waar houdt hij van?
Als geen ander bouwde hij een sterrenimago op, met als sleutelwoorden ‘nonchalance’ en ‘tastbaarheid’. Het lijkt alsof je met Robbie een biertje kunt drinken en voetbal kunt kijken. Let niet te fanatiek op de wedstrijd, want voor je het weet, is hij er met je vriendin vandoor. Hij lijkt eenvoudig te doorgronden, maar wie goed in zijn ogen kijkt, ontdekt dat niemand de echte Robbie Williams te zien krijgt. Robbie Williams is een topacteur.
Welke muziek draait hij als hij na een lange werkdag thuiskomt? Zet hij Frank Sinatra op? George Michael? Of stiekem toch een boyband (horen we daar schijnbaar achteloos twee keer de woorden ‘Take That’ in ‘Good Doctor’)? Op zijn zeven soloalbums trekt Williams steeds een ander muzikaal maatpak aan. Deze keer neemt hij zijn luisteraars mee naar halverwege de jaren tachtig, waar poppy hiphop, b-boys (Robbie rapt!), blanke disco en synthpop de dienst uitmaken. En, jawel, de Pet Shop Boys.
Nonchalance speelt op Rudebox wederom een grote rol, maar Williams speelt met vuur. Hij goochelt met allerlei lichtvoetige muziekstijlen en maakt van intertekstualiteit een sport: het aantal meer en minder subtiele muzikale verwijzingen is enorm. Madonna is de hoofdpersoon in de persoonlijke dromen, de Pet Shop Boys zijn op twee tracks van de partij, tekstuele hints naar Michael Jackson, Gwen Stefani en Sugarhill Gang zijn nog maar het begin (een prijs voor wie de meeste hints herkent!).
Maar het blijft soms bij spielerei, zonder dat de ingeslagen wegen naar iets nieuws leiden. De smoking van Sinatra zat Williams als gegoten, maar zijn witte trainingspak komt een beetje geleend over. Simpel gezegd: een aanzienlijk deel van het album klinkt geforceerd en veel te vrijblijvend.
Toch toont Robbie Williams zich ook met dit album meer dan zomaar een popidool. Hij is als geen ander in staat te spelen met de mystiek van het sterrendom en met zijn eigen imago. Daarmee heeft hij goud in handen, omdat hij zo niet alleen het grote publiek bedient, maar ook krediet opbouwt bij mensen die meer willen dan lekkere deuntjes. Het resulteert jammer genoeg niet in het meest geslaagde album uit zijn carrière, wel in zijn meest creatieve.
http://www.kindamuzik.net/recensie/robbie-williams/rudebox/14234/
Meer Robbie Williams op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/robbie-williams
Deel dit artikel: