Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Vanaf de afzichtelijke hoes staren je een aantal ‘dweeps’ tegemoet met een air van coolness die zelfs van Chriet Titulaer nog een ‘hunk’ zou maken… Een schandalig lachwekkende pose, met dito lettertype en even onzinnige titel. Alsof je muziek zou maken voor dieren of de Delta Werken? Tsja, het kan aan mij liggen, maar…
Kom op mensen! Dit moet een tongue in cheek pastiche zijn van al het foute aan muzikale armoede die de voorbije twintig jaren hebben voortgebracht. Echt alles waar je tenen van krommen en de rillingen van jeugdsentimentele walging (want nu weten wij muziekkenners allemaal wel beter, maar zijn we niet allen ooit ‘fout’ begonnen?) komt op dit album langs. Het heeft wel iets van aparte humor om zo openlijk deze boodschap van musicologisch verderf over de luisteraar uit te storten. Dit moet gewoon de ironie ten top zijn. Waar het terugkijken naar de jaren tachtig (en ietsje eerder) inmiddels heel erg en vogue is, kijk maar naar de electro-clash hype (is het dan meer dan een rage? Nou dan!) of de successen van bandjes als The Faint (erg lekker plaat trouwens!), kan dit toch geen serieuze poging tot meeliften zijn?
De fluorescerende leggings en Rick Ashley haardracht vliegt je om de oren. Brrrr… Jawel, de heren zijn allen fans van de Eighties Music. Maarrrrrrr. Waar is die originele invalshoek dan? Als je, zoals ze zelf zeggen, uit de triphop/celtic/soundscape hoek komt (waarvan het overigens sterke intro getuigt), waarom zoek je dan niet naar de vernieuwing en de draai die je als goede muzikant eraan zou kunnen geven? Waarom blijf je dan hangen bij je inspiratiebronnen? Want dit plaatje klinkt als een samenraapsel van A-ha, Duran Duran, ABC en dergelijke. Met soms dan wel een leuk studio-effectje aan ruis (maar dat wordt veel beter gedaan, alleen al door bijvoorbeeld Nine Inch Nails, maar dat is dan wel een andere categorie of genre) of een sampletje dat doet denken aan Enya of Sinéad O’Connor kom je er echt niet.
Ze zijn zelf zo overtuigd van hun kunnen en kwaliteit dat het bijna zielig wordt of hierover te melden wat ik gewoon wereldkundig moet maken. Deze cd zuigt werkelijk aan alle kanten. De plaat komt gewoon jaren en jaren te laat, heeft niets, maar dan ook niets te maken met de opleving van de jaren tachtig (want de bands die nu wél succes daarmee hebben, maken het tot een echt goede pastiche of geven er een nieuwe twist aan) en klinkt gewoon als een gelikte, door het kopieerapparaat gehaalde Tell Sell compilatie van de tijd dat Knight Rider cool was en M.A.R.R.S. opzienbarend klonk. En dan is het dus niet eens ironisch bedoeld! For heaven’s sake!
Toch is de volslagen doelloze muziek op deze cd (men zette als men dit wil horen liever de originele platen op!) strak geproduceerd en vakkundig uitgevoerd. Zodoende valt u zich aan Rollercoaster 23 geen buil, wanneer u deze heren boekt voor uw bruiloft of andere familie aangelegenheid waarbij nostalgie en muzikale gemakzucht even belangrijk zijn als een toereikende voorraad bier. Een demo voor de ideale feesten- en partijenband, meer is Musicforthepeople echt niet. Maar er zal altijd wel iemand te vinden zijn, die na genoeg gerstenat hierop wil dansen… Succes verzekerd dus.
http://www.kindamuzik.net/recensie/rollercoaster-23/musicforthepeople/3228/
Meer Rollercoaster 23 op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/rollercoaster-23
Deel dit artikel: