Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Hoofdschuddend loopt hij nog een keertje Memphis’ Beale Street op en neer, rock-’n-souls levensader van weleer. Niets is hier meer zoals toen, moppert de held uit vervlogen tijden. Een enkele straatmuzikant herkent de oude geweldenaar van de boogie piano, maar de meeste toeristen hebben geen idee wie er voor hun neus staat. De man die geplugd werd door Ike Turner, messcherpe opnamen maakte voor Sam Phillips en een diepe invloed had op ska en rocksteady (“Rosco is the seed of reggae, not the root, the seed”). Zomaar een scène uit The Road to Memphis, een prachtige film in Martin Scorcese's serie The Blues die vorig jaar uitkwam.
Dezelfde Rosco Gordon ligt inmiddels al enkele jaren onder de zoden. Zes jaar voor zijn dood in 2002 zochten twee muziekfreaks de in anonimiteit levende soulrocker op, in het appartement in Queens, New York, dat hij deelde met een hond die naar eigen zeggen behekst was door zijn buren. De twee wisten Rosco’s vertrouwen te winnen en spoorden de oude baas aan om enkele dingen op te nemen. Terug in Nashville zetten ze er een band achter, met onder anderen Wilco’s drummer Ken Coomer, en het vuur laaide weer op. Dat bracht Rosco ertoe nog eenmaal live met dezelfde band op te nemen. Resultaat: No Dark in America.
Een plaat waar we blij mee moeten zijn. Ondanks zijn achteruithollende conditie vertoont de zieke Rosco voor het laatst zijn kunstje. Hij zingt over de kracht van Amerika na 9-11, schmiert en verleidt als zanger en hamert op zijn piano. Niet te vergelijken natuurlijk met zijn klassieke opnamen uit het begin van de jaren vijftig, maar nog steeds puur en rauw, emotioneel en jongensachtig.
http://www.kindamuzik.net/recensie/rosco-gordon/no-dark-in-america/8755/
Meer Rosco Gordon op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/rosco-gordon
Deel dit artikel: