Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Waar te beginnen? Ik heb het schijfje nu al weken en weken in mijn bezit, heb er veelvuldig naar geluisterd, en nog weet ik nauwelijks wat ik er mee moet. Sam Shalabi, niet alleen lid van Shalabi Effect en Molasses maar ook solo artiest, is een vreemde vogel, dat is een ding wat zeker is. Hoe anders kun je het veelvoud aan stijlen die op Osama de revu passeren verklaren? Het album is totaal verschillend van zijn vorige plaat On Hashish, die vooral dreef op vrije impro in alle soorten en maten.
Osama - niet alleen een politiek statement over het anti-middenoosten gevoel dat in Amerika heerst, maar ook omdat de man zelf bij zijn geboorte de naam Osama heeft gekregen - begint met 'The Wherewithalll', dat bizar genoeg typische U.S. metal gitaren heeft, en een volle, dikke sound die aan Vicious Rumors doet denken. Vervolgens gaat de riff minutenlang door, zodat verdere overeenkomsten met metal weer snel de kop in worden gedrukt. Daarna de bijna vertrouwde ruis, waarna wederom een metalriff voorbijkomt, die ditmaal echter gelardeerd met bizarre gillen die zo lijken te zijn weggelopen uit een Japanse noise-band. Dat is echter nog niet alles, want hierna komt er een oosterse impro zangpartij met freejazz begeleiding, om daarna plaats te maken voor een spoken word stuk dat niet te volgen is. Na het nummer weet je echt niet meer wat je er van moet denken, en dat wordt er de hele plaat niet meer beter op. 'Mid-East Tour Diary (2002)' is zeven minuten lang een dissonante strijkers-riff met af en toe een mooie klarinet-partij er tuusendoor, terwijl iemand ook hier weer een nauwelijks te volgen spoken word gedeelte er overheen heeft gelegd. Om dan uiteindelijk met noise-metal te eindigen.'Der El-Bahri from the Air' is Syd Barret pop op zijn weirdest, maar desaltniettemin het beste te volgen van de hele plaat. Sam Shalabi blijkt dit keer gesproken woorden en hoorspel-achtige passages hoog in het vaandel te hebben gehad, want 'Shitmobile, U.S.A.' bevat wederom een niet te volgen conversatie tussen man en vrouw, op muziek die het midden houdt tussen soulvolle, ouderwetse funk en een trompetsolo. Met een huilende man op de achtergrond. En dan, als je de weg helemaal kwijt bent, is daar 'Guantanamo Bay': gloedvolle spacepop à la The Flaming Lips. Zowaar een echt gecomponeerd gevoel! Tenminste de eerste twee minuten, de afsluitende vijftien minuten van het nummer bestaat uit Sam Shalabi zoals we die kennen van zijn eerste plaat: vrije impro, soundscape vol ruis, laag over laag dissonante instrumentpartijen, glitch zonder laptop.
Niet te vatten, deze Osama. Een mainstream plaat zal de man waarschijnlijk nooit maken, maar dit slaat alles. Ik heb geprobeerd een oordeel te vellen, maar ben daar niet in geslaagd. Ik vind het niet goed, ik vind het niet slecht. Het laat me echter ook niet koud. Osama ís, en je hebt dat te accepteren.
http://www.kindamuzik.net/recensie/sam-shalabi/osama/2911/
Meer Sam Shalabi op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/sam-shalabi
Deel dit artikel: